The Broken Heart Beat [Ace Lucifer's Series Two Volume One]

Twenty First Heart Beat

Okay.

Macey's too surprise to even react. Hindi kaagad mag-sink in sa kaniya ang nasa harapan. Jaxon's in front of her, almost unconscious, groaning and sick. Idagdag niya pa na magkatabi ang bahay nil ana para bang sinusubok kung hanggang saan siya.

Macey shook her head, hoping that something would knock up on her, and wake up. Baka kasi, nakatulog lang siya sa ospital niya, sa office dahil nasobrahan na sa pago-overthink at sa pagod dala ng trabaho.

Pero hindi. Kahit anong kurap, ganoon pa rin. Nasa harapan niya pa rin si Jaxon, at nasa harapan pa rin sila ng bahay nito.

Raw.

True ba?!

Bumalik ang tingin niya kay Jaxon. His body, close to limp if not of the consciousness trying to hang into life, and with her help too. Napatingin siya ulit sa bahay ni Jaxon, kung tama ang hinala niya, bago lumingon sa kabilang bahay. Ang bahay niya.

Her head moved. Not knowing what to do. Kung ang tingin, at kung sa kurap niya ay baka hindi na niya bahay ang bahay niya at nalipat na sa iba. Nang tumingin siya kay Jaxon ay doon na lang din talaga siya natauhan.

Magkapit-bahay kami?!

Neighbors?!

Para siyang kinarma nang maalala ang mga kalokohan niya noon. Para bang bumalik sa kaniya ang stress na ibinigay niya noon kay Jaxon! Pati ang itsura ng binata, ang halatang pagkakasakit nito! Mga bagay na kahit hindi na lang niya alalahanin, pero naulit naman!

So, ano?!

Ano 'to?

Challenge?!

"D-dito? Bahay mo?" she asked Jaxon, even she knows that she won't get a decent answer. Kahit 'din halata naman na ang sagot. Napabuntong hininga na lang siya, at inipon ang lahat ng lakas, focus, at katinuan bago nagawang gumalaw at inakay si Jaxon sa abot ng makakaya niya.

Jaxon seem to be hesitant, and trying to get away from her grip.

Hindi man siya nakikita ni Jaxon ay pinandilatan niya ito. Dala ng pagkagulat, at pag-aalala, tsaka pag-aalala na rin. Parang inisang bagsak sa kaniya ngayong umaga e. Ramdam na ramdam niya ang init na hatid ng katawan ni Jaxon. Alam niya, hindi lang basta lagnat iyon. It's a high fever.

"Stay still, Jaxon!" she said. Her voice trembling as well as her hands. Cold too. Sinasalubong ang mainit na hatid ng katawan ni Jaxon na siyang hawak niya.

Jaxon just groaned and didn't said a thing—or he's mumbling but it was too impossible to be formed into words that could be understood. Parang gusto pa rin siyang paalisin, wala lang magawa. Wala lang laban.

Nakarating sila sa gate, at hingal na hingal na siya kaagad. Sa bigat ba naman ni Jaxon, at syempre, mas lalong bumigat dahil sa sakit nito ngayon, at half-conscious pa ang binata. Then, she's thin. Aminado naman siyang payat talaga siya, kahit medyo tumaba siya simula nang umuwi, nababawi naman ngayon dala ng trabaho niya.

Ang bigat pa rin!

Ang laki, Jaxon ah!

"Susi?" she asked Jaxon, pero ang isang kamay niya, umaabot na sa bulsa ng scrubs. Wala naman kasing dalang wallet ito, at ang susi ng kotse, wala rin siyang nakita. Ang isang kamay, naka-alalay sa bewang ni Jaxon, habang ang braso ng binata ay nakapalibot sa batok niya. Pareho sila ngayong sumusuray dahil dala niya si Jaxon.

Jaxon mumbled once again, and she understand nothing. Ang tanging solusyon ay ang kapain ang kabilang bulsa, at mabuti na lang, may nakapa na siyang susi. Kumalansing 'yon. She tried her hardest to be careful as she reached for it, at the same time, bullets of sweat formed when something almost brushed her forearms while doing it.