I slowl watched them fade away. Kahit na masakit, ngumingiti pa din ako.
Of course, I should be happy kasi he finally found the someone who's meant for him, at alam ko sa sarili ko na hindi ako yun.
Na kahit anong gawin ko, hindi ko mapupunan yung missing piece niya. Dahil ang tanging makakapuno lamang non, ay si Jah.
Makikita naman sa mga mata nila na masaya sila at kontento, pero bakit hindi ko magawa para sa kanila?
Hindi ba dapat na matuwa ako kasi he's now haply and safe, kahit hindi sa piling ko?
"I should be getting over you by now, Ken. Pero bakit ganun? Kahit anong pilit ko na kalimutan ka, mas lalo lang akong nahuhulog sa 'yo?"
Natawa na lang ako sa kabaliwan ko, of course hindi ko siya makakalimutan nang ganon ganon lang, kailangan kong lumayo. Para tuluyan ko na siyang makalimutan.
And that' s how I found myself stuck in Palawan. Not stuck, but trapped.
Sobrang ganda dito. Nakaka-relax.
Hindi ako makaalis, gustuhin ko man, hindi ko magawa. Baka dito talaga ako dapat?
Kinuha ko yung phone ko at nagselfie, pwede na. Guma-gwapo na ulit ako.
"Excuse me," napalingon ako sa lalalking nakabeach shorts, at sando.
"Yes?," agad kong binaba yung phone ko.
"Ah, nakita kasi kita kanina. And gusto ko lang sana magtanong if we can be friends? If gusto mo lang," sabi niya, mukhang nahihiya pa.
"Ha? Pwede naman. I think having friends here is great. Para hindi masyadong lonely."
"Im Paulo Nase, by the way. Ikaw? Anong name mo?"
"Stell. Stellvester Ajero."
"Ganda ng name mo, kasing ganda mo."
Hindi ko alam kung anong gagawin ko, kung hahampasin ko ba siya o iiwas ng tingin.
"Buang," sabi ko at natawa naman siya.
"Alam mo, madaming places dito na pwede nating libutin. Tara?"
"Sige."
---
I never thought that in just one month, makakalimutan ko yung sakit na nararamdaman ko.
Pero sabi nga nila, good things always comes to an end.
"So, see you again?"
Hindi ko maiwasan na malungkot, sa loob kasi ng isang buwan na yun, me and Pau had made a great bond.
Too great na parang ayaw ko nang umuwi, pero I have to, kailangan ako ni Ken.
"I guess, bisita ka din sa Manila soon. Mamimiss kita Pauwee," sabi ko at niyakap siya.
"Ako din, Ves. Siguro soon, bisita ako ng Manila. Wag mo akong ipapagpalit ha?," sabi niya at tumango ako.
"Sige na, bye."
Bago ako umalis ay hinalikan ko siya sa pisngi. Natawa ako kase parang na-estatwa siya.
"Bye na, Pauwee."
Kung hindi lang talaga naaksidente si Ken, hindi ko iiwanan itong Palawan, lalo na itong lalaking ito.
---
Three years had passed, wala pa din. Pau never vusited me, nor talked to me. As if he never existed.
Pero what if he was never there in the first place? What if I was just imagining things? What if dala lang ng pagkangulila ko sa kaibigan?
"You're overthinking again, Stell. Of course Pau is real. Hindi lang siya imaginary. Siguro busy lang yung tao, malay mo may asawa na."
Ayan, nasaktan ko na naman yung sarili ko. Paano nga kung kinasal na siya? Paano kung may pamilya na siya? Paano na ako?
Huli ko nang narelaize na unti-unti ko siyang nagugustuhan. Huli na, nakauwi na ako sa Manila. Nakita ko kung gaano ka sweet si Ken at Jah sa isa't-isa, nasaktan ako.
Pero hindi na tulad ng dati, siguro slight na lang. Doon ko narealize na, Pau had helped me move on, kahit sa short period of time.
He helped me moved on, pero sa kaniya naman ako ngayon nasasaktan.
Nakarinig ako ng doorbell.
Hindi naman nagsabi si Ken na bibisita siya ngayon ah?
Agad kong binaba yung hawak kong sandok, "Huwag kang masusunog ha? Saglit lang ako."
Pinunasan ko yung kamay ko sa towel bago tumakbo papuntang front door, "Sino yan?"
Binuksan ko yung pinto at tila ba tumalon yung puso ko palabas ng dibdib ko.
Kasi right infront of me, is Pau smiling so wide.
Hindi agad ako nakapagsalita nang halikan niya ako sa pisngi.
"Hello, Stell. Missed me?"
"So much!," sabi ko at niyakap siya.
Please, don't let this be a dream, again.
-lovelots~
