Bir sürgün böyle güzel ve aykırı olamazdı, fakat devrime doğuşumun ruhundan mıdır bilmem, ben en çok aykırı sevdaların peşinden koşardım.
"Sende, ben, imkansızlığı seviyorum.
Fakat asla ümitsizliği değil..."
*Hikaye içerisinde küfür, cinsellik, te...
Buradayım: Yüzyıl önce başladım beklemeye. Yavaş geçip gitme zamanı: Dumanlar isler, puslar yağmurlar sıcaklar, soğuklar rüzgarlar kemirdi her yanımı.
Tahtalarım birer birer çürüdü boyalarım parça parça döküldü payandalarım teker teker çöktü: Yüzyıl oldu.
Oruç Aruoba
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
1944;
Bir yok oluşun başlangıcıydı hepimiz için doğmak. O zaman ne için yahut kimin için çabalardı insan?
Tüm bu sevgiler, tüm bu sıcak günler, tüm bu savaşlar kim içindi? Ne içindi? Birbirimizi öylece uzaktan sevmek, karşılık bulmadan öylece bir dayanak noktası bulabilmekti belki de mühim olan. Bilinmezdi.
Bazen en güvenilir tahtalar yaş, en güvenli dağlar yanardağ çıkardı. Güven, Allah'a tapmak kadar görünmez, bilinmezdi. Sadece arkamızı dönüp, gözlerimizi kapatmak gerekirdi. Çünkü insan, yaşarken en çok gözü açıkken yorulurdu. İşte o kısacık gözü kapama anında, sırtını yaslayacağı bir yer bulmak umudu yaşatırdı bizi.
Tek başına ayakta durmak, tek başına bir taştan ev olmak ne zordu... Her yanım rüzgar her yanım soğuktu sanki. Ben hep tek taştan duvar olmuştum kendime. Önüm, arkam, sağım, solum hep kendimdi. Aynaya bakar kendimi görür, arkama döner yüzüme bakardım.
Fakat şimdi, acı neden bu kadar acıydı? Ben bu acıdan, neden bu kadar kaçmak istiyordum? Hani yoldaştık sevgili acı? Hani sen beni, ben seni yaşatırdım?
Hiç var olmamış bir evin yıkıntısı altında kalmak mıydı tek taşımı fırlatıp atan?
Tutunduğum dalı bile isteye bırakmakla, sıkı sıkı tutunmak arasında kalışım mıydı, kalbimi sıkıp sıkıp bırakan?
Öylece oturduğum, salonun yarısını bile doldurmayan koltuğumda, korku ile çarpan kalbimle ne yapacağımı düşünüyordum. Üst kattan akmış suyun izini yaptığı duvarı izledim bir süre. İçimi izlediğim kadar değil elbette.
Pişmanlığı yaşamak gerekir miydi bunu sorguluyordum. Evin buz gibi soğuğu tenimi ısırıyordu ama zihinsel bir canavarla hiçbir fiziksel dünya acısı başa çıkamazdı. Yağmur yağacağını gürleyen gökten anladım. Bazen ben de kendimi yırtarcasına bağırmak isterdim böyle, içimden taşan şeyleri nasıl kontrol edeceğimi bilmediğim zamanlarda.
