Erresire e pergjakshme. ✔

Kapitulli i njezet e pese.

Janar 2022

Djali qe i hapi deren, dukej se e mbante shtepine ne rregull. Aroma brenda ishte e mire dhe mjedisi i ngrohte, aq sa Rafaeli ndjeu nje ngrohtesi te menjehershme t'ia pushtonte trupin. Ne fillim, e kishte menduar Hansin si nje burre rreth te tridhjetave, afersisht ne moshen e tij, por mashkulli qe gjeti perballe nuk dukej me i madh se Xhonatani. Kur pa fizikun e tij te mire, nuk kishte si te mos e injoronte faktin se vertet i duhej te merrej me palester sepse do te perfundonte i dhjamosur brenda pak diteve. Por tani, nuk po e shqetesonte aspak kjo gje.

-Mund t'ju ndihmoj? -Hansi u duk pak i medyshur me ardhjen e tij ne shtepi. 

-Rafael Mejer, nga departamenti i policise, -u prenzatua.

Nuk qe nevoja te tregonte asnje prove, sepse Hansi i hapi rruge. E kishte besuar nga uniforma qe mbante veshur. Hyri brenda. Deren e shtyti me ngadale. Djali e parakaloi dhe nisi te ecte me ngadale drejt nje dhome. Rafaeli i shkoi pas. Hodhi nje veshtrim te shpejte rrotull, por shtepia dukej fare normale. Nuk kishte foto neper mure, gje qe e bente murin te dukej i kendshem. Kishte disa tablo te bukura, disa piktura te artisteve te famshem, por asgje tjeter. Dukej sikur Hansi ekzistonte ne nje bote qe e kishte krijuar vetem ai.

Hansi e priu ne nje dhome me disa divane e nja dy kolltuqe. Dukej si dhome ndenjeje, oxhaku me tej flakeronte. Ne qender, ishte vendosur nje tablo e bukur e nje familjeje, qe dukej se duhej te ishte e tija. Rafaeli ndjeu zili me thjeshtesine dhe njeheresh luksin, ku jetonte tjetri. Zuri vend ne nje prej divaneve dhe ai u ul perballe tij. Nuk i hodhi syte rrotull, e veshtroi drejt e ne sy pa frike, pa shqetesim. Dukej sikur nuk ishte aty. Dhe njeheresh, ishte aty. Kishte diçka te çuditshme ai djale.

-Doja te flisnim pak per Xhonatan Neumann, -hyri ne teme. Hansi serish mblodhi supet. A thua nuk e njihte shokun e tij te ngushte? -Besoj se e keni degjuar lajmin qe eshte gjetur i vrare ne periferi te qytetit.

-Po, e kam degjuar, -pohoi. Zerin e kishte te qete dhe dukej i duruar. Fytyra nuk i ndryshoi fare. Por ndryshe nga fytyra e Xhonatanit qe dukej fare e ngrire, e tija ishte e çuditshme, sikur dinte diçka qe nuk mund ose nuk donte ta thoshte.

-Po... dhe kuptova qe ju te dy ishit shoke te ngushte, -tha. Hansi rrudhi vetullat, sikur nuk po ia kapte kuptimin fjalise se tij. -Ti dhe Xhonatani, dua te them. 

-Une nuk e njoh Xhonatanin, -ia priti. Rafaeli mbeti nje cope here ne heshtje. Pastaj, tundi lehte koken. Diçka vertet nuk shkonte, e kishte kuptuar qe kur shkeli brenda shtepise. Hansi vazhdoi, me po te njejtin ze te qete. -Nuk kam asnjehere shoku i tij i ngushte. 

-Po, -mori fryme thelle. Po e lodhte gjithe kjo bisede e pakuptueshme. -Por si mund te ma shpjegoni faktin se i keni shkruajtur Xhonatanit qe deshironi t'i tregonit diçka te rendesishme per Marten? Kush eshte Marta?

-Une nuk e njoh Marten, -tha. Zerin akoma e kishte te qete dhe te duruar. 

-Sigurisht qe e njeh Marten! -thuajse i uleriti. Syte e Hansit u zmadhuan. -Dhe njeh edhe Xhonatanin, dreqin! Mjaft me keto gjepura qe po thua, nuk... 

Ndaloi. Po e ekzgjagjeronte dhe zemra po i rrihte si e çmendur, bashke me temthat qe po i shtrengoheshin si nje lak. Ndihej i lodhur. Duhej ta kishte degjuar Haroldin dhe te ishte kthyer ne shtepi. Mendimet tani e çonin vetem tek Beatriksi dhe pyetjet po i ngaterroheshin me pergjigjet. U ngrit me frymen qe kishte nisur t'i merrej dhe duke kthyer syte i penduar drejt Hansit, tha:

-Me vjen keq, nuk doja t'ju bertisja, nuk...

-S'ka problem, -e nderpreu. U ngrit fill pas tij. Akoma e kishte ate zerin e duruar, qe dukej sikur nuk i shuhej kurre. -Ne fakt, une mund ta njoh edhe Xhonatanin. Mund ta njoh edhe Marten. -Rafaeli u kthye nga ai. Tjetri e veshtroi me nje dhembshuri te tille, qe nuk diti si ta pershkruante. -Por nuk e mbaj mend.