Yanlış Oldu | Texting

4

🌺

"Yağmur, hemen salona gel!" İsmimi babamın ağzından duymamla odamdan bıkkınlıkla çıktım.

Merdivenleri indiğim gibi sinirden kıpkırmızı kesilmiş babamla karşılaştım. Allah bilir ne olmuştu?

Uzun bir azar faslı bizi bekliyordu anlaşılan. Neden kızdığını söylese bari dedim içimden.

"Abilerin evde mi?" Bu soruya cevap vermeli miydim. Abimler evde olunca bırakın kızmayı sesini bile yükseltmiyordu. Eğer onlar evde yoklarsa ise çeşitli işkenceler ortaya çıkıyordu.

O kadar alışmıştım ki artık normal geliyordu.

"Yoklar."dedim kısa ve net çekilde. Bu bir nevi 'ne yapacaksan yap' anlamına geliyordu.

"Geç!" Sarı ve uzun saçlarımı eline dolayarak beni çekiştirmeye başladı.

Ben saçlarımı sen çek diye uzatmıyorum baba.

"Erken dönmüşsün okuldan." Salonun ortasına fırlatıldıktan sonra ayağa kalkma gereği duymadım.

"Evet, kendimi iyi hissetmiyordum."diye açıkladım kendimi. İnsaf göstermeyeceğini biliyordum da işte söyleyeyim demiştim.

"Benden izin alındı mı Yağmur Hanım?" Bir şey demedim. Kendi kendine kızsın ve beni bir an önce bıraksın istiyordum.

"Dersleri de dinlememişsin zaten." Salonda volta atıyordu. Ne oldu baba kızın yüzünden laf mı işittin? Canıma değsin.

"Bir daha görürsem Yağmur, o zaman çok fena olur işte." Bu sözleri üzerine anahtar sesi duyuldu. Muhtemelen abimlerdir gelen diye düşündüm.

"Kalk kendine çeki düzen ver." Saçlarımın dağılmış at kuyruğunu bozdum ve dağınık bıraktım. Koltuğa kendimi attım ve beklemeye başladım.

Hayatımı rol olarak yaşıyordum resmen. Babam biliyordu, abimler bunları öğrense babama dava açar ve kazanırlardı. Göt korkusu işte ne olacak.

"Biz geldiiik!" Diye içeriye dalan Uraz abime çok hafifçe gülümsedim. Beni salonda gördüğü için hem şaşırdı hem de sevindi. Normalde odamdan dışarıya cidden adım atmazdım çünkü.

"Abicim, hayırdır neye borçluyuz seni burada görmeyi?" Abimin sorusunu babam yanıtladı.

"Kızımla şöyle bir sohbet edelim dedik oğlum." Mimik yapmadan düz bir ifadeyle yerimden doğruldum.

"Ya, öyle. Ben zaten ders çalışmaya çıkıyorum." Kendimi salon kapısından dışarı attığım sırada ortanca abim Utku ile çarpıştık. Bir şey demeden odama çıkmaya başladım.

Utku ile iletişimimiz yok denecek kadar azdı. 17 yıl içerisinde bir kere oturtup sohbet etmişliğim yoktu onunla. Sorun bende mi onda mı diye çok düşündüm.

Sanırım bendeydi. O diğerleriyle iyi anlaşıyordu, konuşkan bir insandı. Ben ise soğuk, asla konuşmayan biriydim. Sorun kesinlikle bendim.

Daha fazla bu konu ile kafamı meşgul etmemek için ders çalışacaktım. Ama öncesinde telefonumu kontrol etmek istemiştim. Dünden beri internetim kapalıydı. Mesaj atmış olabilirlerdi.

Gereksiz bildirimlerin arasında beliren bir mesaj kalbimi yerinden çıkaracak etkideydi.

Ateş bana çok güzelsin yazmıştı.

Bunda bu kadar heyecanlanacak ne vardı anlamıyorum. Diğerleri de yazmıştı ama ben en çok Ateş yazdı diye mutlu olmuştum.

Kendime gelmeliydim. Hemde hemen.

🌺

Ateşim de Ateşim👑