သီရိမြိုင်

EP-17

အခန်းရှေ့မှာယောက်ယက်ခက်နေတဲ့မြတ် လက်နှစ်ဖက်ကလဲအငြိမ်မနေနိုင်ပဲလက်ကိုရိုက်လိုက်ခေါင်းကိုပုတ်လိုက်နဲ့အခန်းရှေ့မှာကူးကလန်ခတ်နေသည်ကိုကြည့်ပြီးမေမေကမျက်စိနောက်လာပြီမို့

'ငြိမ်ငြိမ်ထိုင်နေစမ်းမြတ်'

'ကြိုး သူ သူအဆင်ပြေမှာပါနော်'

မျှော်လင့်ချက်တွေပြည့်နေတဲ့အကြည့်နဲ့မေးနေတဲ့သမီးဖြစ်သူကိုကြည့်ရင်းသက်ပြင်းအရှည်ကြီးချကာ

'မြတ်ကိုမေမေမကြိုက်တာအဲ့တာပဲ လုပ်ချင်တာတယ် လုပ်ပြီးပြန်ရင်လည်းနောက်တကရပြီ'

'မြတ်လဲရည်မှမရည်ရွယ်ပဲ မြတ်ဒေါသအရမ်းထွက်သွားတာနဲ့ စိတ်မထိန်းနိုင်ဖြစ်သွားတာကို'

'အဲ့စိတ်ကိုမရရအောင်ထိန်းမှပေါ့ အခုကြည့်စမ်းကလေးကိုမသေကောင်းမပျောက်ကောင်းအဲ့လောက်ထိရိုက်စရာလား'

မြတ်ကမေမေ့ရဲ့လက်မောင်းကိုအားရပါးရရိုက်နှက်လေသည်

'မြတ်ပြောတယ်လေ စိတ်မထိန်းနိုင်ဖြစ်သွားတာလို့ တမင်ရည်ရွယ်ပြီးလုပ်တာမှမဟုတ်တာ'

'အေးအေး ငါမှားတာ ငါပဲမှားတာ ညည်းကလေ မြတ်စွာဘုရားကိုယ်တိုင်ဆင်းလာပြီးဆုံးမရင်တောင်လက်ခံမဲ့သူမဟုတ်မှန်းငါမေ့သွားတာ'

မြတ်နဲ့ မေမေစကားပြောနေတုန်းမမ အခန်းထဲကထွက်လာသည် မြတ် မမဆီကိုအပြေးလေးသွားကာ မမရဲ့လက်ကိုအားကိုးတကြီးကိုင်ရင်း

'မမ သူဘယ်လိုနေလဲ'

'ကိုယ့်လက်ဆကိုယ်မသိဘူးလားမြတ် နင့်ကိုတော့ ငါပြောမနိုင်တော့ဘူး ငါကြိုးကိုဆေးလိမ်းပေးထားတယ် အားနည်းနေလို့လဲဆေးသွင်းပေးထားတယ် အိပ်ဆေးပေးထားတာမို့အိပ်ပျော်နေလိမ့်မယ် နှိုင်းပြောတယ် ကြိုးအခုတလောအိပ်ရေးတွေပျက်တယ်တဲ့ သူအေးဆေးအိပ်ပါစေ'

'အင်း  ဒါဆိုမြတ်အထဲဝင်သွားလိုက်တော့မယ်နော်'

အခန်းထဲဝင်ဖို့လုပ်တဲ့မြတ်ရဲ့လက်ကိုမမကဆွဲထားသည်

'မြတ်'

'ဟင် ပြောလေ မမ'

'ကျန်ခဲ့တဲ့တစ်ပတ်ကကြိုးမွေးနေ့ဆိုတာသတိရရဲ့လား'