အရင္ကဆိုေဆးရံုသြားရင္ေဒါက္တာအျမဲနမ္းၿပီးမွသြားတက္သည္ေလ။မေန႔ကတည္းကလြန္းကအိမ္မွာေဒါက္တာနဲ႔လာျပန္ေနတာမို႔အလုပ္သြားခ်ိန္နမ္းဖို႔ျပင္လာၿပီးမွေဒါက္တာကရပ္လိုက္ၿပီးႏႈတ္ဆက္ကာေဆးရံုကိုထြက္သြားေတာ့သည္။လြန္းကေတာ့အေမ့ကိုအခန္းထဲတြဲပို႔ကာခဏနားေစၿပီးအခန္းျပင္ျပန္ထြက္လာခ်ိန္အိမ္ဝမွာလြန္းပံုကိုေထာင္ထားတာေတြ႔တာမို႔အနားကပ္သြားခ်ိန္ပန္းခ်ီပံုအေနာက္ကေနေမာင္ကပန္းစည္းကိုင္ျပီးထြက္လာေတာ့သည္။
"မင္းဘယ္လိုလုပ္ဝင္လာတာလဲ။ထြက္သြား!။"
"တီလြန္းအတြက္ေမာင္ပန္းစည္းယူလာေပးတယ္။"
"မင္းဘာလို႔ယူလာတာလဲ။တို႔မလိုခ်င္ဘူး!!။"
"အေဟာင္းကပ်က္စီးသြားလို႔အသစ္ျပန္လုပ္လာေပးတာပါ။ေနာက္ၿပီးဘဝသစ္ျပန္စခ်င္ပါတယ္။"
"တို႔မယူဘူး!!။"
တီလြန္းကေမာင့္လက္ထဲကပန္းစည္းကိုယူၿပီးအိမ္ေ႐ွ႕ကိုပစ္ထုတ္လိုက္ေတာ့သည္။ၿပီးေတာ့ေမာင့္ကိုတစ္ခ်က္မ်ွသာေစာင္းၾကည့္ၿပီးေက်ာခိုင္းကာလွည့္ထြက္သြားတာမို႔အေနာက္ကေနေျပးဖက္လိုက္သည္။
"လႊတ္။လႊတ္လို႔ ။တို႔ကိုလႊတ္လို႔ေျပာေနတယ္ေလ။"
"ေမာင္ တီလြန္းကိုဘယ္ေတာ႔မွထပ္လႊတ္မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။"
"လႊတ္ေနာ္ ေသာ္ကေမာင္။လႊတ္လို႔ေျပာေနတယ္ေလ။လႊတ္။"
"အာ့.."
တီလြန္းကိုဖက္ထားတ့ဲေမာင့္လက္ေတြကိုကိုက္တာမို႔လႊတ္ေပးလိုက္ရသည္။
"မင္းတို႔ကိုမုန္းေနတယ္ေလေမ့ေနတာလား။တို႔အေပၚမွာခံစားခ်က္မ႐ွိခ့ဲဘူးဆိုတာေလ မင္းေမ့ေနတာလား!။တို႔မင္းနဲ႔တြဲခ့ဲတာကမင္းအေမကိုလက္စားေခ်ခ်င္လို႔ဘဲ။"
"အခုခ်ိန္မွာေမာင္ကအ့ဲလိုအ႐ူးထတ့ဲကိစၥေတြမွတ္မိဖို႔အခ်ိန္မ႐ွိဘူး။ေမာင္ဂ႐ုစိုက္တ့ဲတစ္ခုတည္းေသာအရာကတီလြန္းနဲ႔ကေလးကိုဘဲ။"
ေမာင့္စကားၾကားေတာ့လြန္းအ့ံျသမိသြားသည္။ေမာင္ဘယ္ကေနသိခ့ဲတာပါလဲ။
YOU ARE READING
အခ်စ္ကစားပြဲ
ActionZawgyi မင္းအေမနဲ႔အန္တီ့ၾကားက ကစားပြဲထဲကိုမင္းကိုဆြဲမထည့္ခ့ဲသင့္တာပါ..ေမာင္ရယ္ Unicode မင်းအမေနဲ့အန်တီ့ကြားက ကစားပွဲထဲကိုမင်းကိုဆွဲမထည့်ခ့ဲသင့်တာပါ..မောင်ရယ်
