Chapter 57 ~ Alone

49 4 0
                                    

Chapter Theme:
Breakeven by The Script

A/N: For everyone who is still fighting amidst all the struggles, this is for you. I love you <3

 I love you <3

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

PENNY

"Ikaw, anoʼng kinakatakutan mo?"

"Iʼm afraid to end up like my sister."

"Oh my God! Persephone!"

"Call an ambulance! Call an ambulance! Now!"

"Live a life where youʼll be happy, Penelope. Donʼt care about what others would say. Live your life. Live for yourself."

"Ate..."

DAHAN-DAHAN kong iminulat ang mga mata ko at bumungad sa 'kin ang nakakabulag na liwanag. Malabo pa ang paningin ko kung kayaʼt makailang-ulit akong kumurap hanggang sa unti-unti itong luminaw. Binalot ako ng matinding pagtataka nang mapagtantong kaharap ko ngayon ang puting kisame.

"Gising ka na pala," I heard a familiar voice speak from beside me. Lumingon ako at bumungad sa 'kin ang mukha ni Remi, nakatingin ang namamaga at namumula niyang mga mata sa akin.

"R-Rems..." I uttered her name, but my voice only came out like a swish of air.

I tried to move but I winced when I felt a stinging pain on my wrists. Napababa ako ng tingin sa sarili at nanlaki ang mga mata ko nang makita ang mga kamay kong nakabenda pataas sa mga pulsuhan ko.

Sa isang iglap, bumalik sa isipan ko ang mga nangyari.

I remembered how hard I tried to breathe as I desperately tried to calm myself down. I remembered how I felt when my chest tightened like it was going to suffocate me. I remembered how I slowly slid the piece of shard onto my wrists, letting blood trickle down to the floor and the sheets of my bed.

Gusto ko lang naman tumigil 'yong sakit. I didnʼt expect that Iʼll end up like this. Hinayaan ko na namang lamunin ako ng nararamdaman ko.

"Penny..." Muli kong narinig ang boses ni Remi kung kayaʼt bumaling ang tingin ko sa kaniya. Parang kumirot ang puso ko nang makita ang mga luhang tumutulo sa kaniyang mga mata na nakatingin nang diretso sa 'kin.

"B-Bakit mo naman ginawa 'yon? Bakit mo sinaktan 'yong sarili mo?" she asked, her tears continued to fall down. I felt guilty seeing her cry because of me.

"I-I... donʼt know..." My voice came out hoarse, but I tried my best to continue speaking as my eyes started to pool with tears. "I... I just wanted to stop the pain. I just wanted the pain to go away. Sobrang bigat nito... Ang bigat-bigat..." I cried, pointing to my chest.

Agad siyang napatakip ng bibig at yumuko, pilit na pinipigilan ang pagtakas ng kaniyang hikbi. Meanwhile, I continued to cry as the pain I tried so hard to end just slowly crawled back to my heart.

That Unwritten Love StoryTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon