ခ်စ္လိပ္ျပာေလး တဝဲလည္လည္
အခန္း၁၄
ေကာင္းကင္မွမွိတ္တုတ္၊မွိတ္တုတ္ၾကယ္ကေလးေတြဟာ စိန္စီထားသည့္နယ္ လွပလြန္းေနပါသည္။
ဖိုးလမင္းႀကီးကလည္းထိန္ထိန္သာလို႔ ဒီလို ၾကည္လင္လြန္းတဲ့ ညေကာင္းကင္ယံရဲ႕အလွကို ၿမိဳ႕မွာဆိုရင္ အျပည့္အ၀ခံစားႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။
လေရာင္ရိပ္ကိုမွီခိုရင္း ဘႀကီးလွစိန္ကအေရွ႕ကလမ္းျပေနၿပီး ကရင္လူလတ္ပိုင္းႏွစ္ေယာက္က အမူးလြန္ေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကို ဟိုဘက္တစ္ေယာက္၊ဒီဘက္တစ္ေယာက္မကာ အိမ္အေရာက္လိုက္ပို႔ေနၾကေလသည္။
လိပ္ျပာစိတ္ညစ္လိုက္တာ သူမ်ားေဒသကိုလာၿပီး အရက္ကိုမူး႐ူးေအာင္ ေသာက္ရတယ္လို႔ သူ႔မွာဘာေဝဒနာေတြမ်ား အဲ့ေလာက္အႀကီးအက်ယ္ ခံစားေနရလို႔လဲ။
"ကဲ လုံမေလးေရ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာပဲ ျခင္ေထာင္ေထာင္သိပ္လိုက္..လုံမေလးကေတာ့ အခန္းထဲမွာ၀င္အိပ္ေပါ့..
"ဟုတ္ကဲ့ အဘ..."
လိပ္ျပာမွာ ဖ်ာအျမန္ခင္းၿပီး သူ႔ကိုအရင္လွဲခိုင္းရသည္။
ျခင္ေထာင္ေထာင္ေပးၿပီးေနာက္ ျခင္၀င္မွာဆိုးလို႔ သူ႔ျခင္ေထာင္ထဲသို႔၀င္ၿပီး ေအာက္အနားစေတြကိုဖ်ာေအာက္သြင္းေပးရျပန္တယ္။
"လိပ္ျပာ..ကိုယ့္ကိုခ်စ္တယ္ မဟုတ္လားဟင္..."
အိပ္ေနရင္းမွ လက္ေကာက္၀တ္ကိုလွမ္းဆြဲၿပီး သူ႔ပါးမွာကပ္ကာ လာခြၽဲႏြဲ႕ျပေနသည္။
လိပ္ျပာခပ္ရွက္ရွက္နဲ႔ အဘကိုၾကည့္လိုက္ လက္ကိုမရမက႐ုန္းလိုက္လိုက္ေနရသည့္အျဖစ္က ေတာ္ေတာ္ ကိုး႐ိုးကားယားႏိုင္လွသည္။
"ကိုဘုန္းျမတ္!!!!!ရွင္ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ...အခုခ်က္ခ်င္း လက္ကိုလႊတ္ေနာ္..."
"ဟင့္အင္း..လႊတ္ဘူး..လႊတ္ဘူး..."
"ကဲ..ကဲ...လုံမေလးေရ...အဘမီးပုံပြဲကို ျပန္ၿပီး တစ္ပြဲထပ္ႏႊဲလိုက္အုံးမယ္...ေအးေဆးေနက်ေပါ့ေနာ့္..."
ၿပဳံးစိစိလုပ္ၿပီး ထြက္သြားတဲ့အဘလွစိန္ေၾကာင့္ လိပ္ျပာအရွက္ပိုၿပီး လက္ကိုအတင္းေဆာင့္ဆြဲလိုက္ကာမွ ကိုယ္ေတာ္က မ်က္လုံးပြင့္သြားၿပီးခ်က္ခ်င္းငုတ္တုတ္ ထထိုင္လာသည္။
YOU ARE READING
ချစ်လိပ်ပြာလေး တဝဲလည်လည်
Romance"လူတစ်ယောက်ကို ချစ်မိဖို့သူ့ရဲ့အနောက်ကဒီဂရီတွေကို လိုက်တွက်ချက်နေရလောက်အောင်အထိ ကိုယ်မအားဘူး... ကိုယ့်ချစ်ရမဲ့လူဟာ ဘယ်လိုလူမျိုးဆိုတာထက်..ကိုယ့်နှလုံးသားကညွှန်ကြားတဲ့လက်တံကိုပဲ ကိုယ်ကြည့်တယ်... အဲဒီ့မိန်းကလေးကလည်း မင်းတစ်ယောက်ပဲရှိတယ်.. စာရေးသူ...
