ချစ်လိပ်ပြာလေး တဝဲလည်လည်
အခန်း၁၈
"သားဘုန်းမြတ်...သားအိတ်တွေကိုရှင်းရင်းနဲ့ ဘောင်းဘီအနက်တစ်ထည်ရဲ့ အိတ်ကပ်ထဲမှာ ဒါလေးတွေ့တယ်...အန်တီယဉ်...လျှော်လိုက်ရမလား...လွှင့်ပစ်လိုက်ရမလားဟင်...."
သူ့အခန်းကျယ်ကြီးထဲက မွှေ့ယာပေါ်မှာ မျက်လုံးမှိတ်ရင်း ခဏမှေးနေရာမှ ဒေါ်ယဉ်မေ၏ အသံကြောင့် ဘုန်းမြတ်လန့်နိုးသွားသည်။
"ဘယ်ဟာလဲ..."
"ဒီမှာပါသား...."
"ဟင်...ပေး...ကျွန်တော့်ကိုပေးစမ်း...."
ဒေါ်ယဉ်မေရဲ့လက်ထဲမှ ထိုအရာလေးကို သူသေချာကြည့်မိတော့မှ တစ်ခုခုကိုသွားသတိရမိလိုက်သည်။သူ့အာရုံထဲကို ရပ်တန့်ပစ်၍မရအောင်၀င်လာတဲ့ ထိုအဖြစ်အပျက်ကြောင့် နောင်တကြီးစွာ ကိုယ့်နှဖူးကိုယ်ပြန်ရိုက်ရသည့်အဖြစ်။
"ဟာ သွားပါပြီကွာ...ဒါဆိုတကယ်ပေါ့..."
"ဟင်...ဘာသွားတာလဲ သား..."
"ဟို...ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး...ဒေါ်ယဉ်မေလုပ်စရာရှိတာသွားလုပ်ပါ..."
"အေးပါကွယ်..."
ဒေါ်ယဉ်မေအခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်သွားသည်နှင့် မွှေ့ယာပေါ်ပြန်လှဲချလိုက်ပြီး ကရင်ခေါင်းစည်းပဝါ
စလေးကို လေထဲမှာဝေ့ရမ်းကာ သေချာကြည့်လိုက်မိသည်။
မီးပုံပွဲကျင်းပတဲ့ညက ကမ်းခြေမှာသူမနဲ့အတူရှိခဲ့တာတွေဟာ အိပ်မက်မဟုတ်ဘူးပေါ့။
လိပ်ပြာကို သူရည်းစားစကားပြောလိုက်တာဟာလည်း တကယ်ဖြစ်နေခဲ့တာပဲ။
ကိုယ့်ကိုကိုယ်တော့ အိပ်မက်လှလှလေးပဲ မက်ခဲ့တယ်ထင်ပြီး သူမကို ဘာမှမမှတ်မိပါဘူးလို့ပြောလိုက်မိတာ။
အဲ့ဒီ့မနက်က သူမဒေါသထွက်ချင်လည်းထွက်စရာပဲကို။
မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို ရည်းစားစကားပြောပြီး အပြောင်အပျက်အဖြစ်သဘောထားလိုက်သလို ဖြစ်သွားခဲ့တယ်။
ဒီကရင်ခေါင်းစည်းစလေးက သူမထွက်သွားပြီးနောက် ကမ်းခြေမှာရေတွေစိုရွှဲပြီး သဲထဲနစ်နေပေမဲ့ အမှတ်တရအဖြစ်သူကောက်လာခဲ့မိတာပါ။
"ဟာ...သွားပြီ...လိပ်ပြာကို ငါနမ်းလိုက်သေးတာပဲ...ဟာကွာ...ဘာလို့မမှတ်မိခဲ့ရတာလည်း...
ဘုန်းမြတ်ရာ..မင်းတော်တော်ပေါ့လျော့တဲ့
ကောင်ပဲ..."
YOU ARE READING
ချစ်လိပ်ပြာလေး တဝဲလည်လည်
Romance"လူတစ်ယောက်ကို ချစ်မိဖို့သူ့ရဲ့အနောက်ကဒီဂရီတွေကို လိုက်တွက်ချက်နေရလောက်အောင်အထိ ကိုယ်မအားဘူး... ကိုယ့်ချစ်ရမဲ့လူဟာ ဘယ်လိုလူမျိုးဆိုတာထက်..ကိုယ့်နှလုံးသားကညွှန်ကြားတဲ့လက်တံကိုပဲ ကိုယ်ကြည့်တယ်... အဲဒီ့မိန်းကလေးကလည်း မင်းတစ်ယောက်ပဲရှိတယ်.. စာရေးသူ...
