ពីរថ្ងៃក្រោយមកសម្លេងរបស់ប្រុសពៅជុងគុកក៏បានបន្លឺឡើងមកដោយមានសាមុី៉កសារមួយមកជាមួយ
"ឯងស្រែកលឺៗម្លេះ... " ជីន
"នេះជាមន្ទីរពេទ្យមិនមែនវីឡាទេ" ណាមជុន
"មានរឿងអី?? ហើយនៅក្នុងដៃឯងជាអី???" ថេយ៉ុង
"បងមើលវាទៅ ..." ជុងគុកហុចសាមុីឯកសារនោះទៅកាន់បងៗរបស់ខ្លួនដើម្បីបើកមើលរបស់នៅខាងក្នុង... បន្ទាប់ពីបើកមើលរួចជេហូបក៏បានបន្លឺឡើងមកទាំងភ្ញាក់ផ្អើល...
"នាងពិតជានៅរស់មែន!!!!"
"មិនមែននាងទេដឹង!!!" ថេយ៉ុង
"បើពិតជានាងមែនហេតុអីមិនត្រលប់មកវិញ??? ក្រែងនាងដឹងថាផាកជីមីនស្រលាញ់នាងណាស់..." ជីន
"ពេលនេះនាងនៅឯណា???" ជេហូប
"គឺផ្សារមួយកន្លែងម្ដុំខណ្ឌសរឌែមុន... គេទើបតែឃើញនាងមួយរយៈនេះទេ... ហើយ... ហើយ..." ជុងគុកនិយាយមិនទាប់ចប់ផងជីមីនក៏មកពីក្រោយរួចក៏សួរបញ្ជាក់
"ហើយយ៉ាងមិច???"
"បងប្រុស" ជុងគុក
"ឯងដឹងខ្លួនពីពេលណា???" ថេយ៉ុង
"ឆាប់និយាយមក" ជីមីន
"ហើយគេឃើញនាងដើរសុំប្រាក់, សុំអាហារនិងគេងតែតាមសំយាបផ្ទះរបស់គេប៉ុណ្ណោះ" ជុងគុក
"ឆាប់ជូនយើងទៅមើលភ្លាមទៅ" ជីមីននិយាយទាំងទឹកមុខស្លេកស្លាំងដៃម្ខាងខ្ទប់ទ្រូងដែលជាសញ្ញាបញ្ជាក់ថាអ្នកកម្លោះមិនទាន់ស្រួលខ្លួននៅឡើយ...
"បាន... បាន... ខ្ញុំជូនបងទៅ" ជុងគុកប្រញាប់មកគ្រាបងប្រុសខ្លួនដែលកំពុងឈរទ្រាំទាំងសភាពពិបាក
-------------
#ខណ្ឌសរឌែមុន
"សុំផ្លូវបន្តិចៗ... " បុរសឈុតខ្មៅមាឌធំខ្ពស់ប៉ុន្មាននាក់កំពុងវែកផ្លូវឲ្យអ្នកកម្លោះទាំង៧ចូលទៅក្នុងផ្សារដ៏អ៊ូអរមួយនៅក្នុងតំបន់នោះ
"អេពួកគេមកពីណាណឹងមិចក៏រញ៉េរញ៉ៃយ៉ាងនេះ???" ប្រជាជនក្នុងផ្សារ
"ម្នាក់ជិះរទេះនោះដូចជាធ្លាប់ឃើញ" ប្រជាជនក្នុងផ្សារម្នាក់ទៀត
YOU ARE READING
CEO ម្ចាស់ស្នេហ៍ [-ចប់-]
Romance"បងមិនខ្វល់ថាថ្ងៃក្រោយអូនមានជម្ងឺឈឺស្កាត់យ៉ាងណាក៏បងព្រមនៅក្បែរថែរក្សាអូនហើយនិងមើលថែអូន ទុកអូនឲ្យដូចជាព្រះនាងម្ចាស់របស់បងតរៀងទៅ..." ជីមីនបុរសសម្ដីផ្អែមកំពុងនិយាយទៅកាន់នារីម្នាក់ដែលកំពុងអង្គុយផ្អែកស្មាខ្លួននៅពេលដែរអ្នកទាំង២កំពុងអង្គុយមើលថ្ងៃរៀបនិងលិចន...