မောင့်အမုန်းဒဏ်

part_1

''ဖြန်း...ဖြန်း''

''အား...''

ရိုး၏ပါးပြင်နုနုလေးထက်မှာ ပြင်းထန်သောလက်ဝါးရိုက်ချက်ထိသံနှင့်အတူ လူကလဲနေရာမှာတင်ပုံခနဲလဲကျသွားလေသည်။

''ပြောစမ်း ‌...ဒေါ်ပန်းနွယ်ရိုး...ခင်ဗျားဘာစောက်ချိုးချိုးတာလဲ...ခင်ဗျားမှာဘာလုပ်ပိုင်ခွင့်တွေရှိလို့...ကျုပ်ရဲ့ပန်းနုကိုအဲ့လိုစကားတွေသွားပြောရတာလဲလို့...ဟမ်ပြောလေ....''

''ဘာအချိုးမှချိုးတာမဟုတ်ဘူးမောင်...မဘက်ကမောင့်ကိုအဆုံးရှုံးမခံနိုင်လို့...သူ့ဘက်ကနေ‌မောင့်ကိုစွန့်လွှတ်ပေးဖို့ပြောတာ...မမှားလား''

''ဟား...ခင်ဗျားအဲ့ဒါကိုကအလုပ်မဟုတ်တာ...ကျုပ်ဘာသာဘယ်သူနဲ့ပတ်သက်ပတ်သက်...ဘယ်သူ့ကိုပဲဂရုစိုက်စိုက်...ခင်ဗျားနဲ့ဘာဆိုင်လဲ...''

''အဲ့လိုမပြောနဲ့မောင်...မင်းကမရဲ့တရား၀င်ခင်ပွန်း...''

''ဟား....ဟား...ဟား...ဟား...ခင်ဗျားတော်တော်ဟာသပြောတတ်တာပဲဒေါ်ပန်းနွယ်ရိုး...''

ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ကာ တဟားဟားအော်ရယ်နေသည့် လူဟာ သ်ူ၏ချစ်ရပါသောခင်ပွန်းတိမ်မြင့်မိုရ်ပင်ဖြစ်သည်။

''ဒီမှာ...ခင်ဗျားကိုယ့်ဘာကိုယ်သိပ်အထင်ကြီးမနေနဲ့ဦး...ကျုပ်ဘက်ကခင်ဗျားကိုကွာရှင်းမပေးတာက...ချစ်လွန်းလို့မဟုတ်ဘူး...ပညာရှိနည်းနဲ့နှိပ်စက်မလို့ဆိုတာ...ခေါင်းထဲမြဲမြဲမှတ်ထား...''

''မောင့်ကိုမဆုံးရှုံးရဘူးဆိုရင်...မဘက်ကမောင်ပေးတဲ့အပြစ်တွေအားလုံးကိုကျေကျေနပ်နပ်လက်ခံမှာပါမောင်...''

''ကျုပ်ကလဲအဲ့အဖြေကိုပဲကြားချင်တာ''

သူမကိုယတိပြတ်ကြိမ်းဝါးရင်း တိမ်မြင့်မိုရ်ကားသော့ကိုဆွဲကာ ပန်းနုထံထွက်လာခဲ့သည်။

''ကိုကို ပန်းနုတို့ဈေး၀ယ်ထွက်ကြမယ်''

''သွားကြမယ်လေပန်းနုပြင်ဆင်ပြီးထွက်လာခဲ့ ကိုယ်အပြင်ကစောင့်နေမယ်''

''ဟုတ်ခဏစောင့်နော်ကိုကို''

ပန်းနုတစ်ချက်ပြုံးရင်း ကိုကိုရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုတစ်ချက်နမ်းကာ အ၀တ်လဲရန်အခန်းထဲ၀င်လာခဲ့သည်။