''ရိုး...ဒီနေ့ဘာစားချင်လဲ...မောင်ချက်ကျွေးမယ်လေ...''
နောက်ကနေတောက်တဲ့တစ်ကောင်လို ကပ်ပါလာပြီး မေးနေတာမို့ စိတ်တွေရှုပ်ထွေးသွားရသည်။
''တော်ပါဟယ်...ကြက်ဥတောင်အဖြစ်ရှိအောင်မကြော်တတ်ဘဲနဲ့များငါ့ကို...ဘာစားချင်လဲလာမေးမနေနဲ့...''
''မောင်အခု...ဟင်းချက်သင်တန်းတွေတက်ထားပါတယ်ရိုးရဲ့...မယုံဘူးလား...''
''တီ...တီ...''
နှစ်ယောက်သား စကားပြောနေစဉ်မှာပဲ ရိုးရဲ့ဖုန်းကထမြည်လာတာမို့ ကောက်ကိုင်မိစဉ် ဖုန်းနံပါတ်ကစိမ်းနေတာမို့
''ဟယ်လို...''
''ပန်းနွယ်ရိုးလား''
''ဟုတ်ပါတယ်...ခုပြောနေတာဘယ်သူများလဲ...''
''ဟင်းဟင်း...ကျမအသံကိုတောင်မမှတ်မိတော့ဘူးလား...ပန်းနွယ်ရိုး...''
ခနဲ့တဲ့တဲ့စကားနှင့် သူမနာမည်ကိုပိုင်နိုင်စွာခေါ်ဆိုနေသူက ပန်းနုကလွဲရင် ကျန်တဲ့သူမဖြစ်နိုင်ပေ။
''ဘာကိစ္စလဲ...မင်းနဲ့ငါ့ကြားမှာ...ဖုန်းခေါ်ပြီးစကားပြောရလောက်အောင်အထိမရင်းနှီးဘူးထင်တယ်...''
''ကျမကလဲဆက်ချင်လွန်းလို့...ထင်နေတာလား...ပြောစရာရှိနေလို့သာမဟုတ်ရင်...ရှင့်ကိုလုံး၀မဆက်သွယ်ဘူး...''
''ဒါဆိုမင်းဖုန်းဆက်ရတဲ့အကြောင်းရင်းလေး...ပြောပေးပါ...''
''ဟွန့်...မလောပါနဲ့...ကျမတို့ရွှေစည်တော်ဆိုင်မှာဆုံကြရအောင်...''
ပြောစရာရှိတာကို မပြောဘဲ အပြင်ကိုထပ်ချိန်းနေတာကြောင့် ရိုးစိတ်တိုသွားရသည်။
''တစ်ခါထဲပြောတော့မင်းကို...မြွေပေါက်သွားမှာမို့လို့လား...''
''ဖုန်းထဲကနေပြောလို့မဖြစ်တဲ့...ကိစ္စမို့ပါဆို...''
''ကောင်းပြီ...ငါလာခဲ့မယ်...''
ဖုန်းချပြီး နောက်ကိုလှည့်လိုက်တော့ မြင့်မိုရ်ရဲ့စူးစမ်းလိုသောအရိပ်တွေပြည့်နေသည့် မျက်၀န်းတစ်စုံကို တွေ့လိုက်ရသည်။
''ရိုး...ခုနကဖုန်းဆက်တာ...ဘယ်သူလဲ...''
''နင်သိစရာမလိုဘူး...''
YOU ARE READING
မောင့်အမုန်းဒဏ်
פרוזהဒါလေးကတော့ မနဲ့မောင်ရဲ့အိမ်ထောင်ရေးဇာတ်လမ်းလေးဖြစ်ပြီး နည်းနည်းတော့လောင်မယ်နော်။
