Τρικυμία (Wings #3)

Κεφάλαιο 3

Διάβασα, για πέμπτη φορά, την ίδια παράγραφο του βιβλίου που με καταλάμβανε τις τελευταίες μέρες -όταν ο Ντανιάλ δεν είχε κάνει ακόμη την εμφάνισή του και δεν είχε καταστρέψει την ικανότητά μου να λειτουργώ κανονικά- πριν τα παρατήσω και το αφήσω πεσμένο στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι μου.

Ένας μακρύς αναστεναγμός μετανοίας βγαίνει από το λαιμό μου καθώς το άγχος και η απελπισία εγκαθίστανται στο στομάχι μου για άλλη μια φορά. Μια χαμηλή κατάρα αφήνει τα χείλη μου, μόνο και μόνο επειδή δεν ξέρω πώς αλλιώς να διοχετεύσω αυτό που νιώθω. Γιατί βαρέθηκα να είμαι εδώ, κλεισμένη στο δωμάτιό μου - χάρη στις πληγές στην πλάτη μου που δεν έχουν ακόμη επουλωθεί πλήρως - ενώ όλος ο κόσμος αλλάζει.

Πέρασα τις τελευταίες δύο εβδομάδες παγιδευμένη σε αυτό το μέρος, διαβάζοντας βιβλία που ανήκαν στην Ντέμπορα για να μη νιώθω ότι τρελαίνομαι.

Πέρασα όλο αυτό το διάστημα μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους, αποσπώντας πληροφορίες από τον Ραήλ με το σταγονόμετρο και προσπαθώντας σκληρά να μην ουρλιάξω από απογοήτευση όταν η Νόρα, η Ντινόρα και η Ζεάνα έρχονται και προσπαθούν να προσποιηθούν ότι δεν συμβαίνει τίποτα εκεί έξω. Λες και ο κόσμος δεν καταστρέφεται από παραφυσικές δυνάμεις.

Όσο είναι δυνατόν, έχω καταφέρει να ελέγξω τις μικρές εκρήξεις απελπισμένου θυμού που έχω μερικές φορές όταν μου φέρονται σαν κάτι που πρόκειται να σπάσει- αλλά σήμερα, συγκεκριμένα, αισθάνομαι ιδιαίτερα ευέξαπτη και ευερέθιστη.

Η παρουσία του Ντανιάλ σε αυτό το μέρος δεν έχει κάνει τίποτα άλλο από το να ταράξει τα νεύρα μου σε σημείο που μοιάζει γελοίο, και παρόλο που δεν τον έχω δει από τότε που έφυγε από το δωμάτιο σήμερα το πρωί, το να νιώθω την εγγύτητά του μέσω του δεσμού μεταξύ μας είναι το απόλυτο μαρτύριο.

Ένα μέρος του εαυτού μου τρομοκρατείται στη σκέψη ότι θα φύγει χωρίς προειδοποίηση, και ένα άλλο μέρος του εαυτού μου απλά ελπίζει να το κάνει και να μην ξαναπατήσει ποτέ το πόδι του εδώ.

Ακόμα δεν ξέρω πώς αισθάνομαι γι' αυτόν. Για την παρουσία του γύρω μου. Για όλα όσα συνέβησαν πριν από λίγες εβδομάδες. Το μόνο που ξέρω είναι ότι η δυσαρέσκεια και η αγανάκτηση δεν έχει σταματήσει να δυναμώνει κάθε λεπτό που περνάει εδώ. Δεν θέλω να αισθάνομαι έτσι. Δεν θέλω να διατηρώ τέτοιου είδους συναισθήματα γι' αυτόν, αλλά η καρδιά μου - η ψυχή μου - δεν σταματά να αποθηκεύει κάθε ένα από αυτά τα ραγισμένα, αηδιαστικά συναισθήματα.