Τρικυμία (Wings #3)

Κεφάλαιο 36

Έχουν περάσει δέκα λεπτά από την τελευταία φορά που είδα τη Δρ Χάρπερ. Δέκα λεπτά από τότε που χωρίσαμε. Εκείνη για να αποσπάσει την προσοχή των φρουρών και εγώ για να εισέλθω στο σκοτάδι των σφραγισμένων διαδρόμων για να αναζητήσω έναν κρατούμενο αρχάγγελο - δαίμονα.

Ξέρω ότι αν με περίμενε στο σημείο συνάντησης μας, δεν είναι πια. Σίγουρα, έχει πάρει το μονοπάτι προς το μέρος όπου μας περιμένει η Μάγκι – το έμπιστο άτομό της – και ο Χάρου.

Με αυτό κατά νου και με χίλια φρικτά σενάρια να διατρέχουν τις σκέψεις μου, τους καθοδηγώ όλους στις πιο σκοτεινές και με λιγότερο κίνηση περιοχές του οικισμού.

Αγνοώ τον πόνο που νιώθω στις ανοιχτές πληγές στους καρπούς μου και την αδυναμία που με νίκησε ξαφνικά από τη χρήση της δύναμης των στιγμάτων. Παραμένω συγκεντρωμένη στον στόχο και αναγκάζω τον εαυτό μου να προχωρήσει όσο πιο γρήγορα μπορώ.

Από το λίγο που μπόρεσα να μιλήσω με τον Ραήλ, έμαθα ότι, χάνοντας τα φτερά του, η σύνδεσή του με τους υπόλοιπους αγγέλους διακόπηκε εντελώς, οπότε δεν έχει ιδέα πώς είναι τα πράγματα εκεί πάνω.

Όσο καλύτερα μπορώ, λέω συνοπτικά όλα όσα ξέρω για αυτό και όλα όσα μας συνέβησαν εδώ τα τελευταία εικοσιτετράωρα.

Το μόνο πράγμα για το οποίο δεν τολμώ να μιλήσω ακόμα είναι για τα όνειρά μου και για όσα με προειδοποιεί η Ντέμπορα σε αυτά. Δεν θα ήθελα να τον ανησυχήσω με αυτό τώρα. Όχι όταν σκοπεύω να τους αφήσω να βρουν τον έξοδο μόνοι τους, ενώ θα πάω να βρω το Ντάνιαλ.

Φτάσαμε. Βρισκόμαστε στο μέρος όπου συμφώνησα να συναντήσω τη Δρ Χάρπερ και, όπως νόμιζα ότι θα συμβεί, έφυγε.

Δεν την κατηγορώ καθόλου για αυτό. Αυτή ήταν η συμφωνία μας και την ακολούθησε κατά γράμμα, όπως θα έκανα κι εγώ.

Μόλις φτάσω και, νιώθοντας λίγο προστατευμένη από την κρυφή και σκοτεινή περιοχή, σταματώ και στρίβω στον άξονά μου για να αντιμετωπίσω το μικρό πλήθος που με ακολουθεί. Όταν το κάνω, αφιερώνω λίγα λεπτά για να τους κοιτάξω λεπτομερώς.

Ο Ραήλ, παρόλο που έχει χάσει τα φτερά του και έχει αλυσοδεθεί, δεν φαίνεται να δείχνει τόσο μεγάλη αδυναμία όσο η Νόρα, την οποία βοηθάει ο άγγελος να περπατήσει. Η Ντινόρα και η Ζεάνα, από την άλλη, φαίνονται εξαντλημένες, αλλά ως ένα βαθμό, αποφασιστικές. Τα παιδιά, ωστόσο, παρόλο που δεν φαίνονται πληγωμένα ή μελανιασμένα, δεν φαίνονται τόσο καλά. Είναι τόσο φοβισμένα που οποιαδήποτε κίνηση στο σκοτάδι τους κάνει να αναπηδήξουν και να κρυφτούν πίσω από την Ντινόρα.