Τρικυμία (Wings #3)

Κεφάλαιο 37

Ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει τελείως. Ο κόσμος φαίνεται να έχει επιβραδύνει, αφήνοντάς μας εδώ, αιωρούμενους στον αέρα για μια οδυνηρή αιωνιότητα. Με το φως του φακού με το οποίο μας σημαδεύει ο Χανκ κατευθείαν στα μάτια.

Ο τρόμος κατακλύζει τα σωθικά μου, όταν, παρόλο που δεν μπορώ να το δω λόγω του πυρακτωμένου φωτισμού που με χτυπάει ολοκληρωτικά, ακούω αργά, προσεκτικά και αποφασιστικά βήματα να πλησιάζουν προς την κατεύθυνση μας.

Αμέσως, τα στίγματα απλώνονται μακριά μου και τυλίγονται γύρω από το αγόρι που έχει εισβάλει σε αυτό το μέρος και που, σίγουρα, θα προσπαθήσει να μας κρατήσει παγιδευμένους εδώ.

Τα βήματά του σταματούν και ξέρω, αμέσως, ότι μπορεί να νιώσει αυτό που μόλις συνέβη. Ότι, κατά κάποιο τρόπο, έχει καταφέρει να αντιληφθεί τα σκέλη της ενέργειας που τον περιβάλλουν εντελώς.

Ο φακός που κρατά ανάμεσα στα δάχτυλά του χαμηλώνει, αλλά εγώ ακόμα δεν μπορώ να δω απολύτως τίποτα.

Ωστόσο, καταφέρνω να ανοιγοκλείσω μερικές φορές τα μάτια και μετά να μπω ανάμεσα σε αυτόν και το αγόρι που κρέμεται από ένα ζευγάρι χοντρές αλυσίδες.

Είμαι σε πλήρη εγρήγορση και οι κλωστές που πλέκουν γύρω από το σώμα του Χανκ ουρλιάζουν για να τις αφήσω να συνεχίσουν. Να του δείξουν μόνο ένα κλάσμα της ζημιάς που έκανε ο ίδιος και οι δικοί του στο Ντάνιαλ.

«Μην πλησιάζεις περισσότερο», προειδοποιώ, και η ηρεμία με την οποία βγαίνουν οι λέξεις από το στόμα μου κάνει την ενέργεια μέσα μου να γουργουρίζει σε ένδειξη επιδοκιμασίας.

Σιωπή.

«Με απειλείς, όμορφη;» Ο τόνος του είναι διασκεδαστικός και αυτό κάνει μόνο τα νήματα που κρατάω γύρω του να σφίγγουν λίγο στην πρόκληση.

«Γιατί δεν το ανακαλύπτεις;» Ο τόνος μου ταιριάζει με τον δικό του και, χωρίς άλλη καθυστέρηση, ένα γέλιο ξεφεύγει από τα χείλη του.

Ένα ίχνος θυμού γεμίζει το σώμα μου τη στιγμή που το γέλιο αντηχεί σε όλο το δωμάτιο, σαν να είχα πει το πιο αστείο στον κόσμο. Εκείνη τη στιγμή, τραβώ τα μικρά σκέλη που εισβάλλουν σε όλα και αυτός σωπαίνει πριν βγάλει ένα βογγητό πόνου.

Ο φακός που κρατούσα ανάμεσα στα δάχτυλά μου πέφτει στο πάτωμα και, όταν ο πόνος αρχίζει να εμφανίζεται στους καρπούς μου, σταματώ.

Αμέσως τα στίγματα διαμαρτύρονται, αλλά όσο καλύτερα μπορώ, τα συγκρατώ.

Δεν έχω την πολυτέλεια να αρχίσω να αιμορραγώ. Δεν μπορώ να τα αφήσω να με καταναλώσουν αν θέλουμε μια ευκαιρία να φύγουμε από αυτό το μέρος.