Τρικυμία (Wings #3)

Κεφάλαιο 18

Η φιγούρα είναι ψηλή και λεπτή. Τολμώ να πω ότι είναι πιο ψηλή από τον Ντάνιαλ. Πολύ πιο ψηλή από κάθε μέσο όρο ανθρώπου και, σιγά σιγά, τυλιγμένο σε μαύρο και παχύρρευστο υγρό, αρχίζει να παίρνει ένα καθορισμένο σχήμα.

Τη στιγμή που το κάνει, η ενέργεια γύρω μας συμπυκνώνεται. Γίνεται βαριά. Σκοτεινή. Επικίνδυνη.

«Χαζιήλ», ακούγεται η φωνή του Ντάνιαλ, αλλά δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από το πλάσμα που φέρνουν οι Δημιουργοί εδώ, «πάρε τον Χάρου και την Κλόι σε ασφαλές μέρος».

«Μα, Ντάνιαλ…»

«Χαζιήλ, κάνε αυτό που σου λέω». Η διαμαρτυρία του Χαζιήλ διακόπτεται από τη φωνή του δαίμονα και το σκοτεινό, πυκνό υλικό που έχει αρχίσει να καταλαμβάνει ολόκληρο το έδαφος μαζεύεται και απομακρύνεται για να αποκαλύψει το ον που έχει έρθει από ένας Θεός ξέρει από πού.

Είναι γυναίκα. Και είναι όμορφη... ...Και τρομακτική.

Το δέρμα της είναι τόσο χλωμό που σχεδόν τολμώ να πω ότι είναι λευκό και όχι σε τόνο που μπορεί να χαρακτηριστεί φυσιολογικό. Τα μάτια της είναι μια μοβ ηλεκτρικ σκιά που επισκιάζεται μόνο από την γουρλωμένη κόρη που τα διαπερνάει. Τα μαλλιά της —μαύρα σαν τη νύχτα— πέφτουν σκορπισμένα στους ώμους της και είναι εντελώς γυμνή.

Εκατό μωβ φλέβες καλύπτουν όλο το μήκος της και ένα ζευγάρι τεράστια επιμήκη κέρατα προεξέχουν από τον σκοτεινό και ανεξέλεγκτο θάμνο που είναι τα μαλλιά της.

Ένα τρομακτικό χαμόγελο, γεμάτο κοφτερά δόντια, γλιστράει στα χείλη της τη στιγμή που τα μάτια της πέφτουν πάνω μας και, σχεδόν αμέσως, το κύμα σκοτεινής ενέργειας -ήδη συντριπτικό- αρχίζει να γεμίζει κάθε γωνιά. Κάθε γωνιά του χώρου στον οποίο βρισκόμαστε.

Ένα ρίγος με ταράζει όταν συνειδητοποιώ ότι η παχύρρευστη μάζα στο έδαφος εκτείνεται για να καλύψει ένα μεγάλο μέρος της οροφής και τότε είναι που μπορώ να αντιληφθώ τη θερμότητα που εκπέμπει. Να νιώσω την αμηχανία που προκαλεί η συντριπτική της ενέργεια.

Η γυναίκα μπροστά μας φαίνεται χαλαρή καθώς μας κοιτάζει επίμονα, αλλά υπάρχει κάτι τρομακτικό στον τρόπο που μας κοιτάζει.

«Επιτέλους σας βρήκα!» Ένα ρίγος καθαρού τρόμου με διαπερνά από την κορυφή ως τα νύχια τη στιγμή που το βλέμμα της σαρώνει εμένα και τον Χάρου και, ενστικτωδώς, κάνω άλλο ένα βήμα πίσω.

Φαίνεται να παρατηρεί την ανασφάλεια που μου προκαλεί η εξονυχιστική της εξέταση, καθώς το χαμόγελό της πλαταίνει από ικανοποίηση.