«Νομίζω ότι αρέσεις στον Χανκ». Η ενθουσιώδης και ζωηρή φωνή της κοπέλας με την οποία έπρεπε να πλύνω τα πιάτα του μεσημεριανού γεύματος γεμίζει τα αυτιά μου και, τη στιγμή που το λέει αυτό, η καρδιά μου χάνει ένα χτύπο.
Δεν λέω τίποτα. Στην πραγματικότητα, δεν σταματάω να συγκεντρώνομαι στο έργο που μου έχει ανατεθεί ούτε για μια στιγμή ενώ χωνεύω σιωπηλά αυτό που μόλις είπε.
«Λοιπόν...» συνεχίζει η κοπέλα, μετά από λίγα δευτερόλεπτα, και τώρα ακούγεται μετανιωμένη. «Αυτό πιστεύουμε εγώ κι τα κορίτσια στον κοιτώνα μου».
Θέλω να ρωτήσω γιατί, αλλά την ίδια στιγμή, ένα μέρος μου συνεχίζει να ψιθυρίζει στον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να με νοιάζει. Ότι δεν πρέπει να θέλω να μάθω γιατί ένα κοριτσάκι —που υποθέτω ότι δεν είναι πάνω από δεκαεπτά χρονών— και οι φίλες της πιστεύουν ότι αρέσω στον Χανκ.
«Στην αρχή δεν το πίστευα, αλλά η φίλη μου η Πέιτζ με έκανε να προσέξω τη στάση του Χανκ και άρχισα να καταλαβαίνω...» Φλυαρεί και ξαναβρίσκει δυνάμεις η προηγούμενη διάθεση. «Πριν, δεν έτρωγε καν τα γεύματά του στον κοινόχρηστο χώρο. Το έκανε πάντα στα γραφεία, με τον πατέρα του, την γιατρό Χάρπερ και τον κύριο Ντόναλντ, και από τότε που έφτασες, κάθεται στην τραπεζαρία μαζί μας. Επίσης, περνάει περισσότερο χρόνο μέσα στο καταφύγιο παρά έξω. Πριν, περνούσε σχεδόν όλη μέρα έξω. Είτε στις περιμετρικές φρουρές είτε στις ομάδες ανεφοδιασμού». Κάνει μια παύση, κάτι που εκτιμώ, αφού έχω αρχίσει να νιώθω άβολα. «Αυτό που τελικά επιβεβαίωσε τις υποψίες μας ήταν η στάση του γύρω από το αγόρι που κοιμόταν. Ο Χανκ ποτέ δεν συμπεριφέρθηκε τόσο ύποπτα όσο μαζί του».
Θέλω να της πω ότι αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Ότι η ιστορία που προσπαθεί να δημιουργήσει στο κεφάλι της είναι αποκύημα της εφηβικής του φαντασίας και τίποτα περισσότερο, αλλά δεν μπορώ να αναγκάσω τον εαυτό μου να φτύσω τις λέξεις.
Σιωπή.
«Είναι αλήθεια ότι το αγόρι που κοιμόταν είναι το αγόρι σου;» Η κοπέλα επιμένει, μετά από λίγο. «Είναι αλήθεια ότι τσακωθήκατε εξαιτίας του Χανκ;»
Τη στιγμή που ακούω αυτές τις λέξεις, το πιάτο που κρατούσα ανάμεσα στα σαπουναρισμένα δάχτυλά μου γλιστράει και χτυπά στον νεροχύτη των πιάτων που προσπαθώ να καθαρίσω. Εκείνη τη στιγμή όλη μου η προσοχή πέφτει στην κοπέλα και, παρόλο που ξέρω ότι δεν φταίει για τίποτα από αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες, λέω με ψυχρό και εχθρικό αέρα:
YOU ARE READING
Τρικυμία (Wings #3)
ParanormalΣυνέχεια του Σημάδια. Η συμπόνια και η ειρήνη συναντήθηκαν, η δικαιοσύνη και η ειρήνη φιλήθηκαν. Η πίστη ξεπήδησε από τη γη και η δικαιοσύνη ήρθε από τον ουρανό.
