Τρικυμία (Wings #3)

Κεφάλαιο 33

Όταν ανοίγω την πόρτα του ιατρικού χώρου, όλοι ξαφνικά σωπαίνουν.

Τέσσερα ζευγάρια μάτια καρφώνονται πάνω μου σχεδόν αμέσως και μένω εδώ, κοκκαλωμένη κάτω από το κατώφλι, με την καρδιά μου δεμένη σε κόμπους και το κεφάλι μου ένα κουβάρι από αντικρουόμενες και αντιφατικές σκέψεις.

Ακόμα δεν μπορώ να συνέλθω απ' τη συζήτηση που μόλις είχα με τον Ντάνιαλ. Πολύ λιγότερο κατάφερα να αποτινάξω από το στήθος μου την αίσθηση ότι έκανα ένα τρομερό λάθος ανοίγοντας το στόμα μου τόσο γρήγορα. Αφού του είπα αυτό που είχα στο μυαλό μου εδώ και λίγες μέρες.

Παρόλα αυτά, καταφέρνω να σπρώξω τα πάντα σε μια σκοτεινή γωνιά του εγκεφάλου μου, να επικεντρωθώ στο οπτικό πεδίο που ξετυλίγεται μπροστά μου.

Δεν χρειάζεται να είμαι ιδιοφυΐα για να παρατηρήσω ότι ο διοικητής - που έφτασε στο ιατρικό χώρο πριν από εμένα - είναι έξαλλος. Ούτε χρειάζεται περισσότερο από λίγο μυαλό για να συμπεραίνεις ότι η παρουσία μου εδώ - τουλάχιστον για εκείνον - δεν είναι ευπρόσδεκτη.

Γυρίζει για να με κοιτάξει και το σκληρό, θυμωμένο βλέμμα στο πρόσωπό του με κάνει να αναριγήσω.

«Πού είναι;» ξεστομίζει, απότομα, και αναπηδάω ελαφρά λόγω του τόνου που χρησιμοποιεί.

Δεν απαντώ. Δεν μπορώ να το κάνω.

Μπορώ μόνο να κοιτάξω το μικρό πλήθος που έχω απέναντί μου. Μπορώ να δω μόνο - με μεγάλη ανακούφιση - έναν εντελώς συνειδητοποιημένο Χανκ.

Η όψη του προσώπου του είναι αξιολύπητη - η μύτη του είναι παραμορφωμένη και πολύ πρησμένη. Υπάρχει ξεραμένο αίμα στο πουκάμισο που φοράει και τα μάτια του έχουν αρχίσει να πρήζονται και να γίνονται μοβ από το χτύπημα που του έδωσε ο Ντάνιαλ στη μύτη. Ωστόσο, με όλα και αυτά, δείχνει αρκετά υγιής. Δεν φαίνεται ότι τα τραύματα που προκλήθηκαν είναι μεγαλύτερης σοβαρότητας.

«Σου μιλάω!» Ο διοικητής φτύνει, ενώ με μεγάλους βηματισμούς προχωρά ώσπου να μειώσει σημαντικά την απόσταση μεταξύ μας. Ως απάντηση, κάνω ένα βήμα πίσω. »Πού στο διάολο είναι το καταραμένο αγόρι σου;!»

Το στόμα μου ανοίγει να απαντήσω, τρομοκρατημένη από τον τρόπο που με πλησιάζει αυτός ο άντρας, αλλά μια εξίσου αυταρχική φωνή με σταματά.

«Φτάνει μπαμπά!» Παρά την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, ο Χανκ καταφέρνει να σηκωθεί όρθιος για να περπατήσει μέχρι να βρεθεί ανάμεσά μας. «Η Κλόι δεν φταίει για αυτό που έγινε».