Τρικυμία (Wings #3)

Κεφάλαιο 16

Ένα μεγάλο, σταθερό χέρι αρπάζει το πίσω μέρος του λαιμού μου και αλλάζει τη γωνία του προσώπου μου, έτσι ώστε να γέρνει προς τη μία πλευρά, δίνοντας πρόσβαση στην ανυπόμονη γλώσσα που, χωρίς να ζητήσει άδεια, εισβάλλει στο στόμα μου. Ένας ήχος στα μισά της διαδρομής μεταξύ πνιχτού ήχου και βογγητού με αφήνει, και ένα χέρι τυλίγεται γύρω από τη μέση μου και με τραβάει στο ζεστό, σκληρό στήθος του Ντάνιαλ.

Τα χέρια μου γλιστρούν σχεδόν με τη θέλησή τους προς το πρόσωπο με το γωνιώδες σαγόνι και το ζεστό δέρμα του, και ανταποδίδω το συντριπτικό και μεθυστικό χάδι που ασκούν τα χείλη του δαίμονα στα δικά μου.

Η καρδιά μου είναι ένα συνονθύλευμα από ακανόνιστους παλμούς και δεν υπάρχει ούτε μια συνεκτική σκέψη να διασχίζει το κεφάλι μου. Είμαι ένα σωρό ανάμεικτα συναισθήματα, στοιβαγμένα σε ένα σώμα που μετά βίας αντέχει. Είμαι χίλιες αισθήσεις και νευρικές απολήξεις που αρχίζουν και τελειώνουν στα χείλη του Ντάνιαλ.

«Τι μου κάνεις;» Το βραχνό και βασανισμένο μουρμουρητό βγαίνει από το στόμα του στη μέση μιας τρεμάμενης ανάσας, αλλά δεν μου δίνει την ευκαιρία να απαντήσω. Δεν μου δίνει την ευκαιρία να κάνω τίποτα επειδή τα χείλη του με διεκδικούν ξανά.

Η επαφή είναι απελπισμένη. Νευρική. Δεν υπάρχει τίποτα γλυκό σε αυτό γιατί πρόκειται για κατοχή και διεκδίκηση. Να πάρεις ό,τι απαγορεύεται και να το γευτείς, έστω και για λίγες στιγμές.

Τα πρόθυμα δάχτυλα γλιστρούν στη μέση μου και σταματούν στην καμπύλη του γοφού μου, ακριβώς από εκεί που αρχίζουν οι γλουτοί μου, και ξαφνικά βρίσκομαι να εύχομαι να γλιστρήσουν λίγο πιο πέρα. Βρίσκω τον εαυτό μου να λαχταρά να με αγγίξει όπως εκείνο το βράδυ.

Γέρνω την πλάτη μου προς το μέρος του και ένα βραχνό γρύλισμα βουίζει στο στήθος του καθώς τα δάχτυλά μου τυλίγονται γύρω από το πίσω μέρος του λαιμού του. Αμέσως μετά σπάει το χάδι.

Το μέτωπό του συναντά το δικό μου καθώς σταματά να με φιλάει, αλλά δεν τολμώ να ανοίξω τα μάτια μου. Δεν είμαι έτοιμη να επιστρέψω στην πραγματικότητα. Όχι ακόμα.

Ο ήχος της κοπιασμένης αναπνοής μου είναι το μόνο πράγμα που σπάει τη σιωπή στην οποία έχουν βυθιστεί τα πάντα και, για μερικές γευστικές στιγμές, επιτρέπω στον εαυτό μου να πιστέψει ότι όλα θα πάνε καλά. Ότι, επιτέλους, όλα θα πάρουν τη σωστή πορεία μόνο και μόνο επειδή είμαι στην αγκαλιά του. Γιατί, από τότε που τον ξέρω, το ήθελα αυτό μαζί του. Ακόμα κι όταν δεν μπορούσε να με αγγίζει επειδή τον πονούσε.