Τρικυμία (Wings #3)

Κεφάλαιο 21

«Δεν πρέπει να σηκωθείς». Η γνώριμη πλέον φωνή της Δρ Χάρπερ με κάνει να στρέψω γρήγορα την προσοχή μου πάνω της.

Έχουν περάσει μόνο δυο μέρες από τότε που φτάσαμε στον καταφύγιο, αλλά ακόμα κι έτσι, δεν έχουμε δει πολλά. Ο Ντάνιαλ και εγώ περάσαμε όλο αυτό τον καιρό κλεισμένοι εδώ, στο αυτοσχέδιο ιατρικό δωμάτιο που έχουν στήσει οι άνθρωποι αυτού του τόπου για να θεραπεύσουν –όσο το δυνατόν περισσότερο– τους αρρώστους τους. Ο Χάρου, ωστόσο, κατάφερε να γνωρίσει το καταφύγιο λίγο περισσότερο. Η σχεδόν τέλεια κατάσταση της υγείας του το έχει καταστήσει δυνατό.

Τα ισχυρά παυσίπονα που μου έχει χορηγήσει η γιατρός, καθώς και όλες εκείνες οι θεραπείες στις οποίες έχω υποβληθεί, μου επέτρεψαν να σηκωθώ από το κρεβάτι και να κάνω μερικά βήματα μέχρι εκεί όπου είναι εγκατεστημένος ο Ντάνιαλ. Μου επέτρεψαν να τεντώσω τα πόδια μου για λίγες στιγμές και να χαϊδέψω τα μπερδεμένα μαλλιά του πλάσματος που τώρα βρίσκεται εδώ, σε ένα παλιό, σκουριασμένο ράντζο και παλεύει για τη ζωή του.

Κάθε βράδυ έχει πυρετό και, παρόλο που η γιατρός έχει ήδη κλείσει την πληγή στην πλάτη του, τα πράγματα δεν φαίνονται καλά. Η ωχρότητα του δέρματός του, οι υψηλές θερμοκρασίες του σώματός του, ο παγωμένος ιδρώτας που πλημμυρίζει ολόκληρο το σώμα του και το άρρωστο, μελανιασμένο χρώμα των πληγών του δεν έχουν πάψει να με θλίβουν και να με στενοχωρούν. Ειδικά τώρα, που έχω πάψει να νιώθω αυτά τα μικρά τραβήγματα που έδινε στον δεσμό που μας ενώνει.

Από τότε που σταμάτησα να το νιώθω, δεν μπορώ να επικεντρωθώ σε κάτι άλλο. Δεν μπόρεσα να σκεφτώ τίποτα άλλο από το να τον προσέχω μέρα και νύχτα, ακόμα κι όταν ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να ανακουφίσω ή να βελτιώσω την κατάστασή σου.

«Νιώθω καλά», λέω, αλλά δεν ξέρω αν είναι απολύτως αλήθεια. Τα φάρμακα που έχω πάνω μου είναι τόσο δυνατά που νιώθω ζαλάδα τις περισσότερες φορές, οπότε δεν ξέρω αν βελτιώνομαι ή αυτό που νιώθω οφείλεται στην επίδραση των φαρμάκων.

Το αυστηρό βλέμμα της γυναίκας κάνει ένα ίχνος τύψεων να διαπεράσει το σώμα μου, αλλά καταφέρνω να αποστρέψω το βλέμμα μου από εκείνη για να το στρέψω προς το αγόρι δίπλα μου.

«Πού είναι ο Χάρου;» ρωτάω. Προσπαθώ να ακούγομαι ανέμελη, αλλά αποτυγχάνω τρομερά. Η αλήθεια είναι ότι το να τον έχω έξω από το οπτικό μου πεδίο με κάνει νευρική. Μετά την υποδοχή που είχαμε, γνωρίζοντας ότι είναι εκεί έξω, παραμονεύοντας παντού χωρίς να μπορώ να τον προσέχω, με στέλνει στα όρια της υστερίας.