Τρικυμία (Wings #3)

Κεφάλαιο 12

Ο άγγελος από πριν από λίγο δεν έλεγε ψέματα. Ένας από τους έμπιστους αγγέλους του Ραήλ ήρθε να με βρει για να μου πει ότι ο Ντάνιαλ ήθελε να μας μιλήσει.

Τώρα βρίσκομαι στο σαλόνι του σπιτιού, τοποθετημένη σε μια πολυθρόνα δίπλα στη Νόρα, την Ντινόρα και τη Ζεάνα.

Οι άγγελοι που προστατεύουν το σπίτι είναι επίσης εδώ και περιμένουν τον Ντάνιαλ. Τα παιδιά, ωστόσο, είναι ακόμα στο γραφείο του σπιτιού.

Ξέρω, εκ των προτέρων, ότι δεν θα φύγουν από εκεί έως ότου έρθει η Γαβριήλ —ή ο ίδιος ο Ντάνιαλ.

Λοιπόν, εκμεταλλεύομαι αυτές τις στιγμές ημιμοναξιάς για να ψιθυρίσω στο αυτί της Νορα ότι έχω κάτι να της πω -σχετικά με τον άγγελο από λίγη ώρα- αλλά ότι θα πρέπει να γίνει αργότερα, για να έχουμε περισσότερη ιδιωτικότητα. Μου ρίχνει ένα ερωτηματικό, περίεργο βλέμμα, αλλά δεν έχει καν χρόνο να αμφισβητήσει τι συνέβη, γιατί όταν τα χείλη της ανοίγουν για να μιλήσουν, κλείνουν απότομα επειδή την προσοχή της τραβούν κάτι πίσω από την πλάτη μου.

«Τι...;»

«Είναι εδώ», λέει, χωρίς καν να μου δώσει την ευκαιρία να τελειώσω την πρόταση.

Εκείνη τη στιγμή, το βλέμμα μου στρέφεται προς την πόρτα —όπου είναι καρφωμένο το βλέμμα της— και συνοφρυώνομαι ελαφρά.

«Πως το γνωρίζεις;» Μουρμουρίζω, με μπερδεμένο ψίθυρο, καθώς επιστρέφω την προσοχή μου στη μάγισσα.

Κοκκινίζει τελείως.

Η Νόρα δεν έχει την ευκαιρία να απαντήσει. Δεν έχει την ευκαιρία να κάνει τίποτα καθώς η μπροστινή πόρτα ανοίγει πίσω μου και ρίχνω το βλέμμα προς εκείνη μόνο για να δω ότι έχει δίκιο: είναι εδώ.

Ο Ραήλ είναι ο πρώτος που μπαίνει και, μη μπορώντας να συγκρατηθώ, ρίχνω μια πλάγια ματιά στο κορίτσι δίπλα μου. Απλώς τον παρακολουθεί, αλλά τολμώ να πω ότι υπάρχει κάτι περισσότερο στο βλέμμα της. Κάτι ζεστό που δεν είχα δει ποτέ στα μάτια της.

Λέω στον εαυτό μου για άλλη μια φορά ότι, όταν βρω την κατάλληλη ευκαιρία, θα την ρωτήσω και, έχοντας αυτή τη σκέψη στο μυαλό, επικεντρώνομαι σε αυτό που συμβαίνει γύρω μου.

Όλα τα πλάσματα που λείπουν—η Γαβριήλ, ο Χαζιήλ και ο Ντανιάλ—είναι μέσα στο δωμάτιο και φαίνονται σοβαροί. Σαν να είχαν μόλις μια έντονη λογομαχία που δεν κατέληξε σε τίποτα. Παρόλα αυτά, κανείς δεν μιλάει μέχρι να φτάσει στο μέρος όπου συναντιόμαστε όλοι.