Τρικυμία (Wings #3)

Κεφάλαιο 17

Ο Χαζιήλ δεν μπόρεσε να επικοινωνήσει με τον Ραήλ, τη Γαβριήλ ή κανέναν από τους αγγέλους που συνοδεύουν τις μικρές ταξιδιωτικές του ομάδες.

Αυτό, σε συνδυασμό με αυτό που συνέβη πριν από λίγες ώρες, μας έχει όλους στα πρόθυρα μιας υστερικής κρίσης.

Ο εν λόγω άγγελος έχει πάψει εδώ και ώρα να ανησυχεί για τη διατήρηση της ψυχραιμίας του, αλλά ο Ντάνιαλ δεν έχει σταματήσει να έχει τον έλεγχο του εαυτού του. Από την πλευρά μου δεν έχω σταματήσει να δημιουργώ στο κεφάλι μου χίλια και ένα απαισιόδοξα σενάρια που όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ να τα απωθήσω. Πέφτω σε μια σπείρα αγωνίας και πανικού τόσο μεγάλου που μετά βίας έχω χρόνο να σκεφτώ και να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει γύρω μας.

«Τι θα κάνουμε;» Ο Χαζιήλ σπάει τη σιωπή στην οποία έχουμε πέσει και ακούγεται ανυπόμονος και ανήσυχος.

Αν και η ερώτησή του είχε εκτοξευτεί στον αέρα, τα μάτια του καρφώνονται στον Ντάνιαλ, σε μια εμφανή αντιπαράθεση. Η ερώτηση δεν είναι για τον Χάρου ή εμένα. Είναι για τον δαίμονα με τα γκρίζα μάτια και εκείνος το ξέρει. Όλοι το κάνουμε.

Δεν απαντάει. Απλώς κοιτάζει τον άγγελο με μια έκφραση που βρίσκεται μεταξύ δυσανασχέτησης και προσποιούμενης σοβαρότητας.

Είναι ξεκάθαρο ότι ούτε αυτός περνάει καλά. Ότι το μυαλό του, όπως και το δικό μας, τρέχει σε αναζήτηση απάντησης σε όλα εκείνα τα νέα ερωτήματα που έχουν προκύψει τις τελευταίες ώρες.

«Πιστεύετε ότι είναι καλά;» Η ερώτηση φεύγει από τα χείλη μου σχεδόν αμέσως και τρία ζευγάρια μάτια —συμπεριλαμβανομένου του Χάρου— πέφτουν πάνω μου. Η απολογητική χειρονομία που μου κάνει ο Χαζιήλ κάνει το στομάχι μου να σφίξει.

Και μόνο η σκέψη του να σκέφτομαι τις μάγισσες —εκείνες τις γυναίκες που είναι η οικογένειά μου τα τελευταία χρόνια— σε κίνδυνο ή... χειρότερα, μου προκαλεί οξύ πόνο στο στομάχι. Έντονο κάψιμο στο στήθος. Ένας σπασμός καθαρής αγωνίας διατρέχει το σώμα μου μόνο που φαντάζομαι το χειρότερο, και κλείνω τα μάτια μου σφιχτά για να διώξω τη βασανιστική εικόνα που έχει αρχίσει να σχηματίζεται στο μυαλό μου.

Η σιωπή είναι η μόνη απάντηση που έχω στην ερώτησή μου, και παρόλο που εκτιμώ την ειλικρίνεια και το γεγονός ότι κανείς δεν προσπάθησε να μου προσφέρει ψεύτικες ελπίδες, νιώθω άθλια. Στα όρια της κατάρρευσης.

«Πρέπει να πάω να τους ψάξω». Η φωνή του Ντάνιαλ γεμίζει την ατμόσφαιρα μετά από αρκετή στιγμή. Τον κοιτάω και παρατηρώ, αμέσως, πώς τον κοιτάζει και ο Χαζιήλ. Ο δαίμονας πρέπει να έχει παρατηρήσει τη σύγχυση στα πρόσωπά μας, γιατί, μετά από λίγες στιγμές, προσθέτει: «Την Γαβριήλ και τον Ραήλ. Πρέπει να τους βρω».