Τρικυμία (Wings #3)

Κεφάλαιο 25

Το δεύτερο κεφάλαιο για σήμερα (2/2)

Καλή ανάγνωση!

••

«Είσαι έτοιμη;» Η φωνή του Χανκ Σεντ Κλερ γεμίζει τα αυτιά μου καθώς τελειώνω να δένω τα κορδόνια της μπότας μου και, αντανακλαστικά, γρήγορα σηκώνω το βλέμμα.

Η διασκέδαση γεμίζει τα μάτια του αγοριού τη στιγμή που αντιλαμβάνεται την κατάσταση εγρήγορσης στην οποία βρίσκομαι, αλλά δεν χαμογελάει. Δεν το κάνει ποτέ.

Έχω περάσει κάτι λιγότερο από δύο εβδομάδες στο καταφύγιο, και σε όλο αυτό το διάστημα, δεν τον έχω δει πραγματικά να χαμογελά. Το μόνο πράγμα που έχω καταφέρει να δω είναι λοξά χαμογελά και ελαφρώς ανασηκωμένες γωνίες των χειλιών.

Έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν όντως έχει την ικανότητα να το κάνει ή αν την έχασε τη στιγμή που ξεκίνησε όλη αυτή η τρέλα.

«Ναι», μουρμουρίζω, καθώς σηκώνομαι από το στρώμα που κοιμάμαι τις τελευταίες μέρες και κατευθύνομαι προς την έξοδο της κρεβατοκάμαρας που μου έχουν ορίσει.

Ο Χανκ κουνάει καταφατικά το κεφάλι και μετά κάνει χειρονομίες προς την κατεύθυνση ενός από τους διαδρόμους που οδηγεί στην κύρια πτέρυγα του σταθμού του υπόγειου σιδηρόδρομου στον οποίο βρισκόμαστε. Αμέσως μετά αρχίσαμε να προχωράμε.

Έχει περάσει σχεδόν μια εβδομάδα από τότε που έπρεπε να μιλήσω με τους αρχηγούς του καταφυγίου για το τι εκπροσωπώ στο σενάριο αποκάλυψης που βιώνουμε. Σχεδόν μια εβδομάδα από τότε που το καταφύγιο στο οποίο βρισκόμασταν δέχτηκε εισβολή από ένα σωρό δαίμονες, που προσελκύθηκαν χάρη στη συντριπτική ενέργεια του Ντάνιαλ.

Πολλά έχουν συμβεί από τότε, και την ίδια στιγμή, νιώθω ότι δεν έχει συμβεί τίποτα.

Για αρχή, ο αδιάκοπος έλεγχος που μου είχε γίνει έχει σχεδόν εξαφανιστεί εντελώς. Και λέω "σχεδόν" γιατί δεν είμαι πραγματικά σίγουρη ότι δεν έχουν τα μάτια τους πάνω μου όλη την ώρα. Αν μπορούσα να στοιχηματίσω, θα έλεγα ότι το κάνουν. Ότι με παρακολουθούν είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Η διαφορά είναι ότι τώρα δεν μπορώ να το παρατηρήσω.

Χάρη σε ό,τι έκανε ο Ντάνιαλ με μένα και τα τραύματά μου, κατά διαστήματα κατάφερα να σηκωθώ από το γάντζο στον οποίο ήμουν ξαπλωμένη, να περιπλανώμαι στο καταφύγιο και να εξοικειωθώ με ολόκληρο το μέρος. Παρόλα αυτά, δεν το έχω κάνει πάρα πολύ. Περνάω το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας στον ιατρικό χώρο όπου βρίσκεται το αγόρι μου με τα γκρίζα μάτια. Φεύγω μόνο όταν έρθει ο Χάρου για να πάμε να φάμε μαζί.