Τρικυμία (Wings #3)

Κεφάλαιο 29

Ο ήχος ενός πυροβολισμού με κωφεύει. Η βροντερή απάνθρωπη κραυγή που αντηχεί ανάμεσα στα εγκαταλελειμμένα κτίρια κάνει κάθε τρίχα στο σώμα μου να σηκώνεται και να περιστρέφομαι γύρω από τον άξονά μου με όλη μου την ταχύτητα.

Η καρδιά μου χτυπά δυνατά στα πλευρά μου και η αδρεναλίνη που εισβάλλει στο σώμα μου από το ένα δευτερόλεπτο στο άλλο είναι τόση που με κάνει να μπαίνω σε κατάσταση απόλυτης εγρήγορσης. Είναι εκείνη τη στιγμή που αρχίζω να το παρατηρώ.

Μια χούφτα φιγούρες ανθρώπων και ζώων έχουν αναδυθεί από το σκοτάδι ανάμεσα στα κτίρια και έχουν αρχίσει να επιτίθενται στις ταξιαρχίες που, μαζί με του Χανκ, μόλις έφτασαν.

Δεκάδες τρομοκρατημένες κραυγές γεμίζουν τα αυτιά μου, αλλά κανείς δεν φαίνεται να έχει το θάρρος να επιτεθεί στα πλάσματα που έχουν αρχίσει να επιτίθενται σε όλους. Κανείς δεν φαίνεται να θέλει να τους αγγίξει γιατί γνωρίζουν τι ήταν κάποτε. Ξέρουν ότι πριν γίνουν αυτά τα τερατώδη, τρομακτικά πράγματα, ήταν ακριβώς όπως εμείς. Απλοί θνητοί.

Η φωνή του Χανκ φωνάζει μια διαταγή που, λόγω της ζάλης μου, δεν μπορώ να ακούσω, αλλά φαίνεται να ξυπνά τους περισσότερους από τους συμπολεμιστές του εν ριπή οφθαλμού.

Πυροβολισμοί, κραυγές πόνου και απάνθρωπες κραυγές γεμίζουν τα πάντα, αλλά δεν μπορώ να κουνηθώ από εκεί που βρίσκομαι. Δεν μπορώ να σταματήσω να κοιτάζω το χάος που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μου.

«Κλόι! Μπες στο καταφύγιο! Τώρα!» Ο Χανκ ουρλιάζει και τα μάτια μου ταξιδεύουν εκεί που βρίσκεται, λουσμένος στο αίμα, με μια απελπισμένη έκφραση χαραγμένη στο πρόσωπό του.

Εκείνη τη στιγμή, και σαν να είχα συνέλθει απότομα, ανοιγοκλείνω τα μάτια μου μερικές φορές πριν αρχίσω να κινούμαι.

Τα πόδια μου, σχεδόν με δική τους θέληση, γυρίζουν στον άξονά τους και, χωρίς άλλη καθυστέρηση, βρίσκομαι να κατεβαίνω τις σκάλες που οδηγούν στο υπόγειο ολοταχώς. Ωστόσο κάτι με χτυπάει βίαια στην πλάτη και με κάνει να χάνω την ισορροπία μου. Προσπαθώ να βάλω τα χέρια μου για να απακόψω την πτώση, αλλά η μικρή φωνή στο κεφάλι μου μου λέει ότι δεν είναι καλή ιδέα. Ότι μπορώ να σπάσω ένα κόκαλο και, αντ' αυτού, καλύπτω το κεφάλι μου με αυτά.

Η πρόσκρουση στο έδαφος με αφήνει με κομμένη την ανάσα, αλλά το ζωώδες τσίριγμα στο αυτί μου με κάνει, παρά τον πόνο που με κάνει να ουρλιάζω εξαιτίας των αρθρώσεων μου, να αρχίσω να παλεύω για να απαλλαγώ από όποιον -ή οτιδήποτε άλλο- έχω από πάνω μου.