Τρικυμία (Wings #3)

Κεφάλαιο 30

Ένας πνιχτός ήχος ξεφεύγει από το λαιμό του αγοριού που μέχρι πριν από λίγες στιγμές ήταν σε άψογη κατάσταση και κολλούσε σφιχτά πάνω μου.

Το ελαφρύ τρέμουλο που είχε αρχίσει να ταρακουνάει το πάτωμα κάτω από τα πόδια μου αυξάνει τη δύναμή του και κάνει τα έπιπλα σε ολόκληρο το δωμάτιο να αρχίζουν να δονούνται.

Η σύγκρουση ενός γυάλινου αντικειμένου που πέφτει γεμίζει τα αυτιά μου και ένα άλλο βίαιο τράβηγμα σφίγγει τη θηλιά που με δένει με τον Ντάνιαλ, κάνοντάς με να διπλωθώ στον εαυτό μου.

Κάτι έχει εισβάλει σε κάθε γωνιά του δωματίου. Κάτι δυνατό και συντριπτικό έχει αρχίσει να γεμίζει κάθε μου αίσθηση και έχει αρχίσει να επεκτείνεται. Να τα καταπίνει όλα και να τα βυθίζει σε μια βαριά και πυκνή αύρα.

Μου κόβεται η ανάσα, η όρασή μου είναι θολή, μια κραυγή χτίζεται στο λαιμό μου και ένα δυνατό κουδούνισμα έχει εισβάλει στην ακοή μου. Το δωμάτιο γυρίζει γύρω μου, ο Ντάνιαλ βογγάει στο πάτωμα και το σχοινί που μας δένει τεντώνεται τόσο βίαια που το σώμα μου κουλουριάζεται σε μια μπάλα από μόνο του.

Μακρινές κραυγές φτάνουν σε μένα μέσα από τη ζάλη. Ο βρυχηθμός των τοίχων γύρω μας προκαλεί ένα ίχνος πανικού να αναμειχθεί με τη σύγχυση και τον πόνο που προκαλεί η επίθεση στην οποία υφίσταται ο Ντάνιαλ, αλλά δεν μπορώ να κουνηθώ. Δεν μπορώ να συνδέσω τον εγκέφαλό μου με τα άκρα μου.

"Θα σου επιτεθεί! Πρέπει να φύγεις από εδώ!" μου ουρλιάζει το υποσυνείδητό μου, αλλά μετά βίας αντέχω. Μετά βίας μπορώ να εστιάσω σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μου.

Ανοιγοκλείνω τα μάτια μερικές φορές, σε μια προσπάθεια να συνέλθω λίγο, αλλά το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κοιτάζω για λίγες στιγμές το ξαπλωμένο, ματωμένο σώμα του Ντάνιαλ.

Γιατί στο διάολο είναι ματωμένος;

Δεν μου επιτίθεται. Δεν ορμάει πάνω μου. Δεν κάνει τίποτα άλλο από το να στριφογυρίζει στο πάτωμα και να μουγκρίζει.

Η σύγχυση και η ζάλη με κάνουν να μείνω εδώ, ακίνητη για λίγες στιγμές, πριν προσπαθήσω να τον φτάσω. Πριν γονατίσω στο έδαφος —αν και μετά βίας μπορώ να συνδέσω τον εγκέφαλό μου με τα χέρια μου— και προσπαθήσω να φτάσω εκεί που είναι.

Ακριβώς όπως τα δάχτυλά μου βουρτσίζουν το δέρμα του χεριού του, μια έκρηξη ενέργειας με σπρώχνει βίαια μακριά και στέλνει την πλάτη μου να συγκρουστεί στην πόρτα.