Τρικυμία (Wings #3)

Κεφάλαιο 24

Σήμερα θα ανέβουν δύο κεφάλαια!!

(1/2)

•••

Όλοι τρέχουν. Καθένας από τους ανθρώπους σε αυτό το μέρος κατευθύνεται προς τις εξόδους κινδύνου του σταθμού σε αναζήτηση διαφυγής. Παρηγοριάς που τους επιτρέπει να ξεφύγουν από την επικείμενη εισβολή που υφίσταται ο καταφύγιο.

Κραυγές, κλάματα και εντολές που εκδίδονται με επιβλητική φωνή που πνίγονται σε μια θάλασσα από αγωνιώδεις κραυγές πλημμυρίζουν τα αυτιά μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Δεν μπορώ να κουνήσω ούτε έναν μυ στο σώμα μου γιατί ο πανικός με έχει παραλύσει. Γιατί η απόλυτη βεβαιότητα του να ξέρω ότι είμαστε κλειδωμένοι, σαν να πρόκειται ποντικοπαγίδα, με έχει χτυπήσει βάναυσα.

Το βλέμμα μου ταξιδεύει σε όλο τον χώρο και νιώθω σαν να έχει επιβραδυνθεί ολόκληρο το σύμπαν. Σαν να μπορούσα να παρακολουθήσω τα πάντα σε αργή κίνηση.

Όσοι έχουν όπλα τρέχουν προς το τούνελ. Όσοι δεν έχουν τρόπο να αμυνθούν εξαφανίζονται ανάμεσα στους διαδρόμους που οδηγούν στις διάφορες γραμμές του τρένου που συγκλίνουν σε αυτό το μέρος.

Ξαφνικά, ο ήχος των πυροβολισμών βροντάει στα αυτιά μου και η φωνή κάποιου που μου λέει κάτι κάνει τα μάτια μου να στραφούν αμέσως στο μέρος από όπου ήρθε.

Το πρόσωπο της Δρ Χάρπερ εμφανίζεται στο οπτικό μου πεδίο και ξέρω ότι μου μιλάει, αλλά δεν την ακούω. Η αμηχανία και ο τρόμος είναι τόσο μεγάλος που δεν μπορώ ούτε να της δώσω έστω και λίγη σημασία.

Τρεις άνθρωποι ορμούν εκεί που στεκόμαστε ο Ντάνιαλ, ο Χάρου και εγώ, και αφού φώναξαν κάτι που δεν μπορώ να επεξεργαστώ καλά, με σπρώχνουν στην άκρη και σηκώνουν τον γάντζο όπου βρίσκεται το αγόρι με τα γκρίζα μάτια.

Τότε ένα πρόσωπο που δεν αναγνωρίζω εμφανίζεται μπροστά μου και ένα ζευγάρι χέρια με αρπάζουν απ' τα μπράτσα και με τραβούν προς τα πάνω. Περιμένω να νιώσω πόνο στα πλευρά από τον απότομο τρόπο με το οποίο με σηκώνουν, αλλά δεν έρχεται ποτέ.

Ένα άλλο κύμα ζάλης και σύγχυσης ξεσπά μέσα μου, αλλά δεν έχω την ευκαιρία να το σκεφτώ πολύ γιατί έχω αρχίσει να κινούμαι. Έχω αρχίσει να προχωρώ στο μονοπάτι που η Δρ Χάρπερ καθοδηγεί.

Πιάνει τον Χάρου από το χέρι και τρέχει πολύ μπροστά μου. Πίσω της βρίσκονται δύο εύσωμα αγόρια που προχωρούν πιο αργά, αλλά που κουβαλούν τον Ντάνιαλ στις πλάτες τους και, τέλος, μέχρι το τέλος της γραμμής, προχωράμε ένα άλλο αγόρι κι εγώ. Με κρατάει ψηλά σαν να έχει κάθε πρόθεση να με βοηθήσει να προχωρήσω, αλλά νιώθω ότι με εμποδίζει. Ότι τα χέρια του γύρω από τον κορμό μου και ο τρόπος που προσπαθεί να σηκώσει το βάρος μου με συγκρατεί και με εμποδίζουν να κινούμαι ελεύθερα.