Τρικυμία (Wings #3)

Κεφάλαιο 34

Έχουν περάσει ώρες από τότε που με έσυραν στη μικροσκοπική ντουλάπα που ήμουν κλειδωμένη και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι. Δεν μπορώ να σταματήσω να βασανίζομαι με αυτό που συνέβη πριν από λίγο και δεν μπορώ να απαλλαγώ από την αγωνία και την απέραντη ανησυχία που νιώθω αυτή τη στιγμή.

Τα επίπεδα άγχους μου έχουν φτάσει σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή τόσο συντριπτικό που φοβάμαι ότι είμαι κοντά στο να χάσω εντελώς τη λογική μου.

Τρέμει όλο μου το σώμα. Το στομάχι μου είναι μια ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να με κάνει να κάνω εμετό ό,τι λίγο έχω μέσα μου, και η καρδιά μου χτυπά τόσο γρήγορα που φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να το επιβραδύνω προτού εκραγεί μέσα στο θώρακά μου.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει εκεί έξω γιατί δεν έχει έρθει κανείς να με δει ακόμα. Δεν ξέρω πού είναι ο Ντάνιαλ. Δεν ξέρω τι διάολο συνέβη με τον Χάρου και τι διάολο θα συμβεί σε εμάς τώρα που αποκαλύφθηκε η αληθινή φύση του δαίμονα με τα γκρίζα μάτια. Αυτό, πάνω απ' όλα, είναι που με τοποθετεί στην άκρη του γκρεμού.

Πριν από λίγες ώρες, όταν ήμουν κουλουριασμένη σε μια γωνιά του μικρού δωματίου, ένιωσα μια χούφτα επώδυνα τραβήγματα στο σχοινί που με δένει με τον Ντάνιαλ, αλλά μετά από αυτό, δεν έχω καταφέρει να νιώσω τίποτα μέσα από αυτό.

Τρελαίνομαι γι' αυτό.

Προσεύχομαι αυτό να σημαίνει ότι είναι καλά, αλλά η πραγματικότητα δεν είμαι σίγουρη γι' αυτό.

Προσπάθησα να πω στον εαυτό μου ξανά και ξανά ότι είναι καλά. Ότι, τουλάχιστον, είναι ακόμα ζωντανός, αλλά η αγωνία δεν φεύγει. Δεν μου δίνει ανάσα και μου δημιουργεί φρικτά σενάρια στο κεφάλι.

Παρ' όλα αυτά, προσπάθησα να παραμείνω ήρεμη και δεν έχω σταματήσει να λέω στον εαυτό μου ξανά και ξανά ότι, αν συνέβαινε κάτι τρομερό στον Ντάνιαλ, μέχρι τώρα, θα το ήξερα. Ο δεσμός που μας ενώνει θα μου το έλεγε... ή όχι;

Κλείνω τα μάτια μου και απομακρύνω τη σκέψη όσο πιο γρήγορα μπορώ.

Αυτή τη στιγμή, δεν μπορώ να εστιάσω σε αυτό. Δεν μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου να σκέφτεται έτσι, γιατί θα τρελαθώ αν το αφήσω να συμβεί.

"Σκέψου, Κλόι. Δεν μπορείς να μείνεις με σταυρωμένα τα χέρια. Πρέπει να κάνεις κάτι", προτρέπει το υποσυνείδητό μου, αλλά όσο κι αν προσπαθώ, δεν είμαι σε θέση να σκεφτώ τίποτα άλλο εκτός από καταστροφικά σενάρια. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να πνιγώ στη θάλασσα της δυστυχίας που δημιούργησε το μυαλό μου για τον εαυτό του.