Τρικυμία (Wings #3)

Κεφάλαιο 26

Μου κόβεται η ανάσα. Τα πάντα μέσα μου συσπώνται. Όλος ο κόσμος επιβραδύνει και δεν μπορώ να κουνηθώ. Δεν μπορώ να δώσω εντολή στο σώμα μου να αντιδράσει γιατί τα μάτια μου είναι κολλημένα στη φιγούρα που στέκεται λίγα βήματα πιο πέρα. Επειδή όλη μου η προσοχή είναι στο πολύ οικείο και τρομακτικά διαφορετικό αγόρι που με κοιτάζει με προσοχή, καχυποψία και… λαχτάρα;

«Κλόι...» Το βραχνό, βαθύ μουρμουρητό που φεύγει από τα χείλη του κάνει ένα ρίγος να με διαπεράσει και ο κόμπος στο λαιμό μου μεγαλώνει.

Η προφορά του ονόματός μου ακούγεται σαν προσευχή στα χείλη του.

Σαν μια προσευχή ανακούφισης και ευγνωμοσύνης που ψιθύρισε στον άνεμο, και δεν ξέρω τι στο διάολο να κάνω με τον τυφώνα των συναισθημάτων που με χτυπάει εκείνη τη στιγμή.

Θέλω να τον αγκαλιάσω. Θέλω να συντομεύσω την οδυνηρή απόσταση που μας χωρίζει και να συγχωνευτώ σε αυτόν, αλλά η ανατομία μου δεν αντιδρά. Δεν κινείται. Το μόνο που μου επιτρέπει είναι να τον κοιτάξω στα μάτια.

Τι έπαθαν τα μάτια του;

Μια καταιγίδα από χρυσαφένιες αποχρώσεις -που είναι πλέον το κυρίαρχο χρώμα στις ίριδες του-, γκρίζες και λευκές χορεύουν στο βλέμμα του δαίμονα μπροστά μου και με αφήνουν με κομμένη την ανάσα. Με αφήνει με ένα κενό στο στομάχι και με το καταστροφικό συναίσθημα του να ξέρω ότι κάτι έχει συμβεί. Ότι κάτι έχει αλλάξει μέσα του, αλλά μόνο όταν κάνει ένα βήμα προς την κατεύθυνση μου είμαι σίγουρη γι' αυτό. Ότι ένα κύμα παράξενης, έντονης και ακατανίκητης ενέργειας με χτυπά ολοκληρωτικά.

«Κλόι». Επαναλαμβάνει ο Ντάνιαλ, πιο δυνατά, και τα δάκρυα μου θολώνουν την όραση.

Κάτι ζεστό αγγίζει το χέρι μου και αναπηδάω πριν στρέψω την προσοχή μου στο μέρος όπου ένας περίεργος ηλεκτρισμός αρχίζει να περνάει μέσα μου. Είναι εκείνη τη στιγμή που παρατηρώ πώς ένα από τα χέρια του έχει απλωθεί για να με αγγίξει, να χαϊδέψει το δέρμα του καρπού μου —αυτό που δεν καλύπτεται από σταθερούς επιδέσμους— και να αφήσει ένα ίχνος αισθήσεων που τρέχουν από τον αυχένα μου μέχρι τις φτέρνες μου.

Το άγγιγμά του μετά βίας γίνεται αντιληπτό. Ο τρόπος με τον οποίο με αγγίζουν τα κρύα δάχτυλά του είναι τόσο απαλός και λεπτός που, αν δεν κοιτούσα τι έκανε, δεν θα μπορούσα να καταλάβω αν πραγματικά με άγγιζε ή όχι.

«Κλόι», ψιθυρίζει για άλλη μια φορά και η φωνή του ακούγεται σπασμένη. Η καρδιά μου σφίγγει βίαια όταν τον ακούω και ο δεσμός που μας ενώνει δονείται και πάλλεται όταν, χωρίς άλλη καθυστέρηση, με τραβάει προς την κατεύθυνση του.