Τρικυμία (Wings #3)

Κεφάλαιο 31

«Κλόι;» Η προφορά του ονόματός μου με κάνει να συνέλθω σχεδόν αμέσως και, παρά τη ζάλη, ανοιγοκλείνω τα μάτια δυο φορές και κατευθύνω την προσοχή μου στο άτομο που με καλεί. Το κουρασμένο πρόσωπο της Δρ Χάρπερ με υποδέχεται πλήρως και φαίνεται, εκτός από εξαντλημένη, και ανήσυχη. «Είσαι σίγουρη ότι νιώθεις καλά;»

Δεν στοιχηματίζω σε αυτό, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρη ότι μου έχει κάνει την ίδια ερώτηση δέκα φορές μέχρι στιγμής αυτό το βράδυ.

Ακόμα νιώθω ότι δεν συγκεντρώνομαι, γνέφω καταφατικά.

Ξέρω ότι δεν με πιστεύει. Ξέρω ότι πιστεύει ότι έχω χτυπήσει το κεφάλι μου ή ότι είμαι σε σοκ, αφού μόλις που μίλησα από τότε που με τράβηξαν έξω από το τούνελ που είχα παγιδευτεί. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική.

Η πραγματικότητα είναι ότι δεν έχω σταματήσει να σκέφτομαι ξανά και ξανά αυτό που ανακάλυψα ενώ είχα παγιδευτεί σε αυτό το υπόγειο. Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι αυτή την καταραμένη κλειστή πόρτα και τι υπάρξει στην άλλη πλευρά. Αλλά, πάνω απ' όλα, δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι αυτό που είδα στο όνειρό μου. Τα μάτια του Ντάνιαλ και τις προειδοποιήσεις της Ντέμπορα.

«Δρ Χάρπερ, χρειαζόμαστε τη βοήθειά σας!» φωνάζει κάποιος κάπου στον πολυσύχναστο ιατρικό χώρο και αυτή, παρά την απροθυμία που βλέπω να αντανακλάται στο πρόσωπό της, αρχίζει να περπατά ολοταχώς προς το μέρος που την καλούν.

Όταν εξαφανίζεται από το οπτικό μου πεδίο, τα μάτια μου κλείνουν και κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου.

Μια βαθιά, τρεμάμενη ανάσα φεύγει από τα χείλη μου μετά, ένα ζεστό, καλυμμένο με επίδεσμο χέρι ακουμπά στο δικό μου.

Η προσοχή μου στρέφεται γρήγορα στον Χάρου, ο οποίος δεν έχει φύγει από το πλευρό μου από τότε που με έβγαλαν από εκείνο το τούνελ και με κρατάει από το χέρι λες και με αυτή ακριβώς τη χειρονομία θα μπορούσε να με ανακουφίσει.

Τα αμυγδαλωτά μάτια του είναι γεμάτα ανησυχία και η έκφρασή του είναι τόσο σκληρή που μοιάζει σαν να έχει γεράσει δέκα χρόνια μέσα σε λίγα μόνο λεπτά.

«Είσαι καλά;» ρωτάει και με βγάζει εκτός ισορροπίας ακούγοντας τον να μιλά σε μια γλώσσα που καταλαβαίνω και ξέρω.

Από την άφιξή μας στον οικισμό, η συνεχής συνύπαρξή του με την Τσικόγιο και τους υπόλοιπους ανθρώπους σε αυτό το μέρος τον έκανε να μάθει μερικές βασικές λέξεις της γλώσσας. Ωστόσο, η ταχύτητα με την οποία, μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες, έμαθε να γίνεται κατανοητός συνεχίζει να με ξαφνιάζει.