" ဘယ်လိုနေသေးလဲ သမီး နေရထိုင်
ရတာ သက်သာလား"
" သက်သာပါတယ် ဒေါက်တာ"
" ချောင်းရော ခဏခဏဆိုးသေးလား"
"နည်းနည်း ဆိုးတယ်"
ဆရာဝန်မကြီးက စိတ်ရှည်စွာနှင့်ပင်
roundလှည့်လာတုန်း ကုတင်ပေါ်မှာ
လှဲနေတဲ့ မလတ်ကို သေသေချာချာ
ကြည့်ပေးနေသည်။
ဆရာဝန်မကြီးပြောတာကိုလိုက်မှတ်
နေတဲ့လက်ထောက်ဆရာဝန်တွေနဲ့အတူလူနာကိုကြည့်နေတာမို့ နေစင်ဟန်နဲ့ သူ့အမေကတော့ ကုတင်အောက်ခြေမှာသာ
ရပ်နေရသည်။
" အားရှိအောင်နေ အဖျားတော့ထပ်
မဝင်စေနဲ့ ညဘက်တွေအိပ်ပျော်သွားပြီမလား"
"ဟုတ်ကဲ့"
" အဲဒါဆိုရင် အဖျားပျောက်ဆေး
ဖြုတ်လိုက်မယ်။ အိပ်ဆေးကတော့
တပတ်လောက် ဆက်သောက်ထား
မယ်နော် သမီး ၊ ကျန်တဲ့ဆေးတွေက
တော့ ပုံမှန်အတိုင်းပဲ"
"ဟုတ်ကဲ့ ဒေါက်တာ"
ဆရာဝန်မကြီးက မလတ်ရဲ့ရင်ဘတ်ကိုစမ်းသပ်နေတဲ့နားကြတ်ကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး လည်ပင်းမှာချိတ်ထားလိုက်သည်။
ပြီးတာနဲ့နေစင်ဟန်နဲ့ အမေဘက်ကို
လှည့်လာပြီး။
" အဲဒါဆိုရင် လူနာက ဖျားထားတယ်ဆိုတော့ သူအား ပြည့်တဲ့အထိစောင့်ပြီး
ကျွန်မတို့ တစ်ရက် နှစ်ရက်လောက်နေရင် ပြောထားတဲ့အတိုင်းပဲ
အမေတို့ကိုခွဲမယ့်dateပြန် အကြောင်း
ကြားပေးမယ်။ကြားထဲမှာ
လူနာကိုအားရှိအောင်ထားပြီး
အဖျားထပ်မဝင်စေဖို့တော့လိုတယ်
ကျန်တာကတော့အားလုံး အဆင်ပြေပါတယ်"
အမေကတော့နဂိုအနေအေးသူမို့
ဆရာဝန်မကြီးစကားကို ခေါင်းငြိမ့်ပြီး နားထောင်နေလျက်ပင်။
" သမီးက စိတ်မာတော့ ခဏလေးနဲ့ပဲ ကျော်ဖြတ်နိုင်မှာပါ။ ကိုယ်ကအသက်
ငယ်သေးတာပဲ စိတ်ကိုအမြင့်ဆုံးမှာ
ထားနော်သမီး။
အဲဒါဆိုရင်ဆရာမကို ခွင့်ပြုပါအုံး"
မလတ်ကို အားပေးစကား ပြောသွား
ပြီးအမေနဲ့သူ့ကို နှုတ်ဆက်ကာဆရာ
ဝန်မကြီးက အခန်းထဲကနေထွက်
သွားသည်။
YOU ARE READING
The First He Glared
Teen Fictionမင်းကိုပြောပြချင်တဲ့အကြောင်းအရာတွေအတွက်အခွင့်ရှိနိုင်ပါ့မလား....
