" ဗျူဟာပိုင်!!"
ဆေးရုံအခန်းတံခါးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း
ဖွင့်လိုက်တဲ့အချိန်မြင်လိုက်ရတာက
ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့သူနဲ့ ဘေးမှာ
အန်တီနဲ့အန်ကယ်။
အလွန်အမင်းဆိုင်ကယ်အရှိန်တင်ပြီး
ဆေးရုံရောက်တာနဲ့ ပြေးလာခဲ့သော
ကြောင့်သူ့ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံးအသက်
လုရှုနေရသလို မောဟိုက်နေပြီး ဆေး
ရုံ ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်နေသူကို...။
"နေစင်ပါလား အလောတကြီးနဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ။လာလေ သား။ဒီမှာ မင်းအန်ကယ်လဲရောက်နေတာ"
"လာထိုင်လေ ကောင်လေး"
"အန်တီနဲ့အန်ကယ် ကျွန်တော် ဗျူဟာ
နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲစကားခဏလောက်
ပြောလို့ရမလား။ခဏပါပဲ"
"ဘာအရေးတကြီးကိစ္စရှိလို့များလဲ
ကောင်လေး။ဒီမှာလည်း သားက ပြော
စရာရှိတယ်ဆိုလို့စောင့်နေတာ "
"ကျွန်တော် အချိန်ခဏလောက်
ပဲယူမှာပါ"
ဦးထင်ပိုင် ကသူ့ကိုစူးစမ်းနေဟန်ရှိသော်လည်း။
" သူငယ်ချင်းတွေ စကားပြောစရာရှိ
လို့ဖြစ်မယ်အစ်ကို။ခိုင်တို့ ခဏထွက်ပေးလိုက်ရအောင် ။အတော်ပဲ တာဝန်ကျဆရာဝန်ကိုမေးစရာရှိနေတာ အန်တီတို့ အပြင်ခဏထွက်လိုက်ဦးမယ်။ သူငယ်
ချင်းတွေ စကား ပြောလိုက်ကြ။အမေတို့ အပြင်ခဏထွက်အုံးမယ်နော်သား ပြန်
လာမှဆက်ပြောရအောင်"
အန်တီနီလာက ပြုံးလျက်ပင် ဦးထင်ပိုင်
ကိုခေါ်ပြီး အခန်းထဲကနေ သူ့ကိုနှုတ်
ဆက်ကာ ထွက်သွားပေးသည်။
"ဗျူဟာ"
ကုတင်အနားကိုသွားတော့ ခေါင်းငုံ့
နေရာကနေ သူ့ကိုအားအင်လျော့နေ
သည့်မျက်လုံးတွေနဲ့မော့ကြည့်သည်။
သူကိုယ်တိုင် မပြိုလဲမိအောင် စိတ်
ကိုတင်းပြီး လည်ပင်းကနေ
အသာဆွဲယူပွေ့ဖက်လိုက်တော့ ငြိမ်
နေလျက်သာ။
စကားစပြောဖို့အတွက် မနဲအား
တင်းယူလိုက်ရလျက်ပင်။
"ဘာမှမဖြစ်တော့ဘူးနော် ငါရှိတယ်
။ငါတစ်ယောက်လုံးရှိတယ်"
YOU ARE READING
The First He Glared
Teen Fictionမင်းကိုပြောပြချင်တဲ့အကြောင်းအရာတွေအတွက်အခွင့်ရှိနိုင်ပါ့မလား....
