"ဘယ်သူတွေပါလဲခင်ဗျ"
နေစင်ဟန်အရှေ့တွင် ကျက်သရေရှိ
လှတယ်လို့ ပြောလို့ရလောက်သည့် အရှိန်အဝါ ၊မြန်မာဝတ်စုံဝိုင်းဆက်
နှင့် အန်တီတစ်ယောက်ရပ်နေသည်။
ဘေးတွင်တော့ လက်ဆောင်ခြင်းကို
ကိုင်ထားသည့် ကောင်မလေးတယောက်။
ဆေးရုံအခန်းအပြင်မှာကသူနှင့် အန်တီ
နီလာ အခန်းစောင့်ထားသွားသည့်
အစ်ကိုတစ်ယောက်သာရှိသည်။အန်တီ
နီလာကအခုဆေးရုံမှာမရှိလို့
အခု အခန်းထဲမှာဘယ်သူမှမရှိ။
သူ့အရှေ့တွင် သူ့ကိုစူးရှစွာ ကြည့်လျက်ရပ်နေသော အန်တီကြီးရဲ့မျက်နှာကို
ကြည့်ရင်း တစ်စုံတစ်ရာကို ရင်းနှီး
သည့်အငွေ့အသက်ရလိုက်သည်။
" မင်းတို့ကိုအန်တီက ပြန်မေးရမှာ။
ဒါအန်တီ့တူလေးအခန်း လူနာ
လာကြည့်တာ"
"အားတော့နာပါတယ် အန်တီနီလာ
က ကျွန်တော်တို့ကို ဘယ်သူလာလာ
သူ့ကိုအရင်ဖုန်းဆက်ပြီးမှအထဲပေး
ဝင်လို့မှာထားလို့ အန်တီခဏလောက်
စောင့်ပေးလို့ရမလား"
"ဘာပြောတယ်"
အံ့သြလွန်သွားသည့်မျက်နှာကနေ
တစ်စုံတစ်ေယာက်နဲ့တူလွန်းစွာ
ချက်ချင်းပင်။
"မင်းတို့ကလည်း ရုပ်ရှင်ဆန်လွန်း
သွားပြီ။တရားခံက အခု ထွက်ပြေး
နေတာပဲမလား။ကိုယ့်တာဝန်ကိုယ်
ကျေပွန်တာကတော့ ကောင်းပါတယ်။
အန်တီ့ကိုတောင်မင်းမသိရင် ဒီမိသားစု
မှာအလုပ်ဆက်မလုပ်နဲ့တော့။ဘယ့်နှယ့်
ကိုယ့်တူကိုယ်လာကြည့်တာတောင်မှ
။ကဲ သူ့အမေကိုဆက်လိုက်"
ဖုန်းအမြန်ထုတ်ပြီး အန်တီနီလာကို
လှမ်းချိတ်ရသည်။ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်
နေပြနေပေမယ့်သူအခု အရမ်းစိတ်
လှုပ်ရှားနေတာပင်။
"ဟယ်လို အန်တီနီလာခင်ဗျ"
"ဟုတ်ကဲ့အန်တီ။ဟုတ်ကဲ့ပါခင်ဗျ"
သူဖုန်းဆက်လိုက်တာနဲ့အန်တီနီလာ
က အရင်ပြောပြီး သူအခုထွက်လာ
နေပြီမလို့ ဗျူဟာဘေးမှာနေပေး
ထားဖို့မှာပြီး ဖုန်းချလိုက်သည်။
အန်တီနီလာကအခုမှသိလို့ အိမ်ကနေချက်ချင်းလိုက်လာနေပြီ ဖြစ်သည်။
ဗျူဟာပိုင်အဘိုးကိုပြောပြီး တစ်ဖက်
ကလာတာမလို့ ချက်ချင်းပေးမဝင်
လို့မကောင်း။
YOU ARE READING
The First He Glared
Teen Fictionမင်းကိုပြောပြချင်တဲ့အကြောင်းအရာတွေအတွက်အခွင့်ရှိနိုင်ပါ့မလား....
