"Ben Adel Rana Arın, bugün düştüğüm yerden kalkacaktım. Yaralarımın üstüne, basa basa kalkacaktım. Acımayan yara iyileşmezdi."
Bu hayata defalarca yenilen, yenildikçe savaşan iki aşık. Bu savaşın galibini öğrenmek için kitabıma davetlisiniz. Bu sav...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ben o ormanlardan yolumu bulup çıkmıştım, kaybolmak bu kadar cazipken bu kadar kolay yolumu bulmam haksızlık gibiydi.
21. BÖLÜM: KAYBETTİK
Üç saatlik; Batuhan ve Güneş'in sohbetiyle geçen yolun sonunda Kocaeli'nde bir kamp alanına varmıştık. Arabadan indiğimizde, merakla etrafa bakmaya başladım. Kamp alanının yanında bir göl vardı. Orman yemyeşildi, kuş sesleri insana sonsuz huzur veren türdendi. Ben etrafa bakmayı sürdürürken, Barlas'ın üzerimde dolaşan bakışlarını hissediyordum. Kendimi tutamayarak sinirle Barlas'a döndüm. Barlas ona döndüğümde gözlerini kaçırmıştı.
"Ne bakıyorsun?"
"Anlamadım?"
Sinirle güldüm.
"Neyi anlamadın? Neden baktığını soruyorum."
Barlas dalga geçer bir edayla bir adım bana doğru geldi.
"Sana baktığımı nereden çıkarttın? Öyle olmasını mı isterdin?"
"N-Ne alakası var?"
Barlas bir adım daha bana attığında bir adım geri gittim. Yine aynı şeyi yapıyordu; ilk gün yaptığı gibi burnumun ucuna kadar gidiyordu.
"İstemez miydin?"
Bir adım daha gerilerken, şaşkınlıkla sordum.
"Neyi?"
"Sana bakmamı..."
Verecek cevap bulamazken beni bu çıkmaz sohbetten kurtaran şey, Güneş'in sesiydi.
"Adel! Gelsene!"
Güneş'in sesinin duyduğum an, bu andan kurtulduğum için mutluydum. Bakışlarım bagajın yanındaki Güneş'i buldu.
"Geldim!"
Barlas'ı orada bırakıp, Güneş'e doğru hızla ilerlediğimde; Güneş, Görkem ve Batuhan arabadan eşyaları indiriyorlardı. Batuhan'ın bagajdan çıkarttığı gitar, kaşlarımın çatılmasına sebep oldu.
"Gitar mı çalıyorsun?"
Batuhan başını kaşıyarak hafifçe tebessüm etti.
"Evet ilgim var."
Bir anda Güneş, gülümseyerek araya girdi.
"Ne ilgisi civcivim! Adel Batu çok eskiden birkaç mekanda solistlik yapmış. Sesi çok güzel!"
Gülümsedim.
"Dinlemek için sabırsızlanıyorum o halde."
Batuhan'da gülümsediğinde eşyaları indirmeye devam ediyordu. İki tane çift kişilik çadır, semaver, beş tane küçük minder, bir örtü ve ihtiyacımız olan her şeyi indirdirdiğimizde; gözlerim Görkem'i aradı. Görkem'i yanımda göremeyerek korkuyla etrafıma baktım. Gözüm bizim az ilerimizde kedi seven Barlas ve Görkem'i bulduğunda, buruk bir gülümseme geçti dudaklarımdan. Kendimi hızla toparlayıp Güneş ve Batuhan'a yardım etmeye devam ettim. Çok geçmeden hep birlikte yerleştiğinizde hepimiz çadırlara dağılmıştık. saat akşam olmak üzereydi. Güneş ve Batuhan çoktan çadırdan çıkmıştı. Bugün için Güneş'in hazırladığı atıştırmalıklardan yiyecektik.
