"Ben Adel Rana Arın, bugün düştüğüm yerden kalkacaktım. Yaralarımın üstüne, basa basa kalkacaktım. Acımayan yara iyileşmezdi."
Bu hayata defalarca yenilen, yenildikçe savaşan iki aşık. Bu savaşın galibini öğrenmek için kitabıma davetlisiniz. Bu sav...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yalnız kalmak için etrafınızda kimseniz olmaması gerekmezdi, sizi sizin kadar anlayan biri yoksa zaten yalnızdınız.
34. BÖLÜM: ÇİKOLATALI PASTA
Adel'in ağzından:
Batuhan ve Kübra birbirlerine şaşkınlıkla bakarlarken Batuhan'ın dudaklarından dökülen isim afallamama sebep oldu. Kübra'ya Bahar diye seslenmişti.
"Bahar mı?"
Kübra'nın dolu gözleri, benim şaşkın gözlerimi bulduğunda Kübra, kendini toplayarak gülümsedi.
"Kübra Bahar... İki ismim var da."
Başımı anlayışla salladığımda Gözlerim bu kez de Batuhan'ın dolu gözlerini buldu. İkiside dolu gözlerle birbirlerine baktığında bu bakışmayı bölen ses Sare'den başkasına ait değildi.
"Siz tanışıyor musunuz?"
Batuhan kitlenmiş bir şekilde karşısındaki Kübra'ya bakarken bu sorunun cevabı Kübra'nın dudaklarından dökülmüştü.
"Batuhan benim-"
"Eskiden arkadaştık."
Batuhan Kübra'nın konuşmasını böldüğünde Kübra afallamış , bir o kadarda kırgın görünüyordu. Olanlara anlam vermesem de bu gergin havayı dağıtmam gerektiğinin farkındaydım.
"Ne güzel tesadüf! Batu'da bizim çok yakın arkadaşımız. Kübra'da okuldaki en yakın arkadaşım! Harika bir tesadüf."
Batuhan'ın ağzının içinde bir şeyler mırıldandığını fark etsemde umursamadan Kübra'ya koltuğu işaret ettim.
"Hadi gel tatlım, otur şöyle."
Kübra tedirgince gösterdiği yere doğru ilerlerken Sare kapının kenarında Kübra'yı süzmekle meşguldü.
"Sare? İyi misin? Gelsene."
Sare sesimle bana dönerken çok geçmeden hafifçe başını sallayıp oturduğumuz koltuğun kenarına bedenini bıraktı.
"Eee nereden arkadaşsınız?"
Sare'nin merakla sorduğu soru kulaklarımıza ulaştığında ilk cevap veren Batuhan olmuştu.
"Lisede tanıştık. Hepsi bu, sıradan bir arkadaşım işte."
Kübra'nın dudaklarından geçen gülümsemeyi anlamdıramadığımda bir anda dudaklarından sitemli bir cevap dökülüverdi.
"Evet, sıradan bir arkadaştık."
Batuhan başını sallayıp Kübra'dan gözlerini kaçırdığında ortamı derin bir sessizlik sarmıştı. Sare'nin bakışları ara ara Batuhan ve Kübrada gezinirken Barlas'ın bakışları ise Görkem'deydi. Ben herkesin yüzünü incelerken olanları anlamlandırmaya çalışıyordum. Neden Kübra ve Batu birbirlerine bakamıyorlardı? Acaba küs mü ayrılmışlardı? Anlam vermediğim soruları sonraya saklarken, yeniden sessizliği bozmayı denedim.
