"Ben Adel Rana Arın, bugün düştüğüm yerden kalkacaktım. Yaralarımın üstüne, basa basa kalkacaktım. Acımayan yara iyileşmezdi."
Bu hayata defalarca yenilen, yenildikçe savaşan iki aşık. Bu savaşın galibini öğrenmek için kitabıma davetlisiniz. Bu sav...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Kaçmak bir çözüm değildi belki ama kabullenmek bir çözümdü ve ben artık hayatın bana getirdiklerini sonuna kadar kabullenecektim.
23. BÖLÜM: AÇILIŞ
1 Ay Sonra;
"Güneş Seymen. Bu açılışın asıl sahibi, bu Cafe'ye ismini veren; benim güzel dostum. Onun anısına açmış olduğumuz Güneş Cafe'nin açılışına geldiğiniz için hepinize teşekkür ediyorum. Bugün burada açılış töreni olduğu kadar anma töreni de gerçekleştiriyoruz. Güneş'in son hayali canlı müzikli bir cafe açmaktı. Ben ve Güneş'imin sevgilisi; Batuhan, bir aydır onun hayalini gerçekleştirmek için elimizden geleni yaptık. Umarım gittiği yerde mutludur ve bizi görüyordur. Onu çok seviyoruz her zaman kalbimizde olacak... Neyse buraya sizi ağlatmak için çağırmadık tabii. Hepiniz tekrardan hoş geldiniz! Sözü Batuhan'a bırakıyorum."
Alkışlar yükselirken sahnenin önünde bana elini uzatan Barlas'ın avucuna elimi bırakıp, sahneden usulca indim. Batuhan sahneye çıkarken buruk bakışları beni buldu. Ona güven vermek istercesine gözlerimi uzunca kapatıp açtım. Bugün burada Güneş'in son hayalini gerçekleştiriyorduk. Cafe'nin duvarları güneş resimleri, güneşten aynalar ile doldurulmuş, sahnenin arka kısmında ise Güneş'in fotoğrafı ile kaplanmıştı. Bir aydır neredeyse tek yaptığımız bu cafe için uğraşmaktı. Batuhan ve ben bu sürede hem daha da yakın olmuş, hemde Güneş'i yanımızda hissetmiştik. Batuhan'ın konuşmaya başlamasıyla düşüncelerimden ayrılıp dikkatimi sahneye yönelttim.
"Hepiniz hoş geldiniz. Adel'in de dediği gibi bu bir anma töreni... Güneş, benim hayat dolu sevgilim, beni şarkı söylerken görmeyi çok severdi. Son zamanlarda tek dileği böyle bir cafe açmaktı. Dilerdim ki şu an Güneş'im, Gün ışığım; sizin yanınızdan parlayan gözleriyle gözlerimin içine bakarak beni gururla izlesin... ama olmadı, hayat bazen hiç beklemediğiniz bir anda sevdiğinizi çekip alıyormuş. Acı bir tecrübeyle bunu anladım."
Batuhan gözünden akan bir damla yaşı elinin tersiyle silip gülümsedi.
"Her neyse hepiniz tekrardan hoş geldiniz. İyi eğlenceler diliyorum."
Hepimiz sahneden inen Batuhan'ı alkışlarken, Batuhan çok geçmeden yanımıza ulaşmıştı.
"Çok güzeldi Batu..."
"Teşekkür ederim Adel. On dakika sonra müziğe başlayabiliriz. Saat 21.00 olmak üzere."
"Tamam o halde sen sahneye çık son hazırlıklarını yapmaya başla. Bizde Güneş'in annesi ve babasının masasına bir gidelim..."
Batuhan usulca kafa sallayıp sahneye çıkarken, bende tereddütle Barlas'a bakıyordum. Barlas kararlı bir şekilde elini bana uzattığında gülümseyerek elini tutum. Semih amca bizi fark ettiğinde hafifçe gülümsemişti. Nermin abla da Semih amcanın baktığı yere bakıp bize baktığında, gülümseyerek ayağa kalktı. Bir anda Nermin abla beni kollarının arasına almış sıkıca sarılmaya başlamıştı.
