"Ben Adel Rana Arın, bugün düştüğüm yerden kalkacaktım. Yaralarımın üstüne, basa basa kalkacaktım. Acımayan yara iyileşmezdi."
Bu hayata defalarca yenilen, yenildikçe savaşan iki aşık. Bu savaşın galibini öğrenmek için kitabıma davetlisiniz. Bu sav...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Bir hissi yaşamadan, yaşayan birine anlayabiliyorum demek kolaydı, değil mi? Anlamak kolaydı. Ya yaşamak? Kolay mıydı? Karşınızda size derdini döken insanlara, basitçe anlıyorum, anlayabiliyorum, dediğinizde gerçekten anlayabiliyor muydunuz? Ben söyleyeyim. Hayır anlayamıyordunuz..."
33. BÖLÜM: BULUTCUK
Batuhan'ın ağzından:
"Bir şarkı daha söylersin dimi maviş! Bugünün şerefine, kırma bizi."
"Hayat sende durmam diyor Her nefeste son geliyor Bildiğin sende kalsın Sen yalancı baharsın Artık senin olmam diyor..."
Adel'in söylemeye başladığı şarkı dudaklarımda bir gülümsemenin belirmesini sağlarken, önümde gördüğüm, bana uzatılan elle afallayarak elin sahibine döndüm.
"D-Dans edelim mi?"
Sare tereddütle gülümserken bir eline bir Sare'ye dönen gözlerim dolmaya başladı. Bir hınçla ayağa kalkıp kafeden çıktığımda ,ne yaptığımın farkına varamıyordum.
"Güneş..."
Dudağımdaki mırıltı bu hareketimin cevabı gibiydi. Arkamı bir daha dönmeden hızla arabama ilerledim. Arabama binip yolların beni her zamanki gibi götürdüğü o yere doğru ilerlemeye başladım. Güneş'ime
"Yapamam! Güneş'i aldatmam..."
Dudaklarımdan dökülen sözcükler boş arabada yankılanırken, direksiyonu sıkan parmaklarım giderek daha da sıkı bir hal alıyordu. Mezarlığa ulaştığımda hızlı adımlarla Güneş'in mezarına ilerledim. Güneş'in mezarı gözüme çarptığında, göz yaşlarım gözlerimi birer birer terk etmeye başladı.
"Aldatmam seni, aldatamam..."
Güneş'in mezar taşına oturduğumda bir anda başlayan yağmur beni giderek daha da zorluyordu. Elime aldığım bir avuç toprağı burnuma yaklaştırdığımda, Güneş'imin kokusuymuş gibi burnuma doldu. Göz yaşlarım hızlanan yağmura karıştığında, dudaklarım soğuktan titremeye başlamıştı.
"Güneş... Güzel gözlü sevgilim, neden gittin? Beni neden yalnız bıraktın?"
Güneş'in mezarına beklentiyle baktığımda cevap alamamak beni daha çok yaralarken, ne yapacağımı bilemiyordum.
"Güneş! Konuş benimle! Konuş... Yapamıyorum anladın mı? Sensiz nefes alamıyorum! Sadece senin mi nefesin kesildi sanıyorsun? Ya ben? Nefes alabiliyor muyum? Yaşıyorum diye nefes alabiliyor muyum sanıyorsun?! Ben yaşamıyorum Güneş! Benim kalbim bu toprağın altında seninle kaldı!"
