"ကိုကိုေရ သားကိုကယ္ပါဦး ဟင့္"
ကမၻာဗိုလ္သည္ ထိတ္လန့္ေနတုန္း
ေခြးကထိုးေဟာင္ေနသည့္အျပင္
ေျပးကိုက္ေတာ့မည့္အရိပ္အေယာင္ေၾကာင့္
ကိုကို႔ဆီေျပးၿပီး ကိုကို႔လက္ေမာင္းကိုအမိအရ
ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။
"မကိုက္ပါဘူးဟ ေၾကာက္မေနနဲ႕"
ကိုယ့္လက္ေမာင္းကို အားကိုးတႀကီး
ကိုင္ၿပီးအကူညီေတာင္းလာသည့္
ေကာင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး မာန္သမိုင္း
ရယ္ခ်င္မိသည္။
"တကယ္လာကိုက္ရင္ေရာ ကိုကို"
"မကိုက္ဘူး ႐ႊတ္ ႐ႊတ္ ေအာင္နက္"
လက္ေဖ်ာက္တီးၿပီးအသံေပးလိုက္ရာ
ကိုယ့္ကိုမွတ္မိေနသည့္ ေအာက္နက္က
အျမႇီးကုတ္ကာၿငိမ္သြားသည္။
"ေတြ႕လား ေအာင္နက္လို႔သာေခၚလိုက္"
"သားက ေခြးေၾကာက္တယ္ ကိုကိုရ
သားငယ္ငယ္တုန္းက ေခြးကိုက္ခံရဘူးတယ္"
"ေခြးမကိုက္ခံရဘူးတဲ့လူရွိလို႔လား"
"သားက ေၾကာက္လို႔"
."မင္းအိမ္ကစိတ္ပူေနမယ္ ျပန္ေတာ့"
"ဟိုေလ သားကိုလိုက္ပို႔ပါလား ကိုကို"
"ငါမအားဘူး"
"လုပ္ပါ ကိုကိုရာ သားေၾကာက္လို႔ပါေနာ္
သားေနာက္ကို ေခါင္းပ်က္သရဲလိုက္လာရင္
အဲေနရာတင္ ေသမွာ ဟင့္"
မာန္သမိုင္းသည္ ကိုယ့္ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး
ငိုရင္းစကားေျပာလာသည့္ေကာင္ေလးကို
သနားစိတ္ဝင္မိျပန္သည္။
ေၾကာက္တယ္ဆိုတာ လိမ္ေျပာေနပုံမရပါ။
ကိုယ္ေနာက္လိုက္သည့္ ကိစၥမလို႔မတတ္သာ
သည့္အဆုံး လိုက္ပို႔ရေတာ့မည္။
"ဒါဆိုခဏ ငါေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္ေနၿပီ
ေဆးလိပ္ဝယ္မယ့္ဆိုင္ မင္းလိုက္ခဲ့
ၿပီးရင္ လိုက္ပို႔မယ္"
"ဟုတ္ ကိုကို"
ကိုကိုက ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကေန ေဆးလိပ္ဘူးတစ္ဘူးဝယ္ၿပီး ေဆးလိပ္တစ္လိတ္ထုတ္ကာ
ႏႈတ္ခမ္းမွာေတ့ၿပီး မီးညွိေလသည္။
ေဆးလိပ္ကို လက္ၾကားညွပ္၍ ရဲေနေအာင္
ရွိုက္ဖြာလိုက္ၿပီး ျပန္ၿပီးမႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။
ကိုကိုေဆးလိပ္ေသာက္ေနသည့္ ပုံစံက
မိမိုက္လြန္းျပန္သည္။
आप पढ़ रहे हैं
ရှင်သန်ခြင်း၏အဓိပ္ပါယ် (S_2) (Completed)
काल्पनिकမီးနီအခန်း အနည်းငယ်ပါလို့ အဆင်ပြေမှဖတ်ပါ မီးနီအခန္း အနည္းငယ္ပါလို႔ အဆင္ေျပမွဖတ္ပါ
