"ပါပါး ေနသာရဲ႕လား"
ေဆး႐ုံမွာ တစ္ပတ္ေလာက္
ေနလိုက္ရတာဆိုေတာ့ ပါပါးတစ္ေယာက္
အိမ္ျပန္ခ်င္ေနမွန္း ရိပ္မိသည္။
ပါပါးက ေဆး႐ုံကုတင္ေပၚ
ထိုင္နိုင္ေနၿပီဆိုေတာ့ ပါပါးရဲ႕ေဘးမွာ
ထိုင္ရင္း ေမးလိုက္သည္။
"သက္သာေနၿပီ သားရာ
ပါပါး အိမ္ျပန္ခ်င္ၿပီ ကမၻာဗိုလ္"
"daddyက ပါပါးရဲ႕ ဒဏ္ရာအရွင္း
ေပ်ာက္မွ အိမ္ျပန္မယ္ေျပာေနတာ"
"ပါပါးနဲ႕သားပဲ အခန္းထဲပိတ္မိေနတာ
ပါပါးတို႔ ခိုးျပန္ၾကမလား"
ခိုးျပန္ၾကမလား အေျပာမွာ
မ်က္လုံးအေရာင္ေတာက္လာလွ်က္
တတ္ႂကြေနသည့္ သားျဖစ္သူကိုၾကည့္ၿပီး
ရယ္ခ်င္ေနမိသည္။
ငယ္စဥ္ကတည္းက မိသားစုတင္မက
အမ်ိဳးေတြေရာ ဦးထြဋ္ရဲ႕ဂိုဏ္းသားေတြေရာ
အဖိုးေတြေရာ ကမၻာဗိုလ့္ကို
မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ၿပီး
အိမ္ထဲမွာေန အျပင္မထြက္ေစဘူးဆိုေတာ့
အျပင္ခိုးထြက္ဖို႔ဆို တတ္ႂကြေနတာ
မထူးဆန္းေတာ့ေပ။
"ေကာင္းပါ့မလား ပါပါး"
"ေဖေဖ့ဆီသြားေနမယ္ ဦးထြဋ္
လာေခၚလည္း ျပန္မလိုက္ဘူး"
"daddyလူေတြကို ဘယ္လို
ေရွာင္ထြက္ၾကမလဲ "
"ပါပါး စီစဥ္မယ္ မပူနဲ႕"
သားအဖႏွစ္ေယာက္ မဟုတ္တာ
လုပ္ၾကမည္ဆိုရာ
အတိုက္ေဖာက္ညီေနၾကသည္။
ပါပါးက အဝတ္အစားလဲ၍
ဖုန္းနဲ႕ပိုက္ဆံအိတ္ေလးသာ ယူခဲ့ၿပီး
အခန္းထဲကေန တိတ္တိတ္ေလး
လစ္ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ပစၥည္းေတြကိုေတာ့
daddyနဲ႕ကိုကို႐ုန္းလာမွ ယူခဲ့ၾကေပါ့ဟု
ပါပါးက ေျပာေလ၏။
အခန္းအျပင္မွာdaddyထား
ေပးထားသည့္ လူႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။
အခန္းအျပင္ထြက္တာနဲ႕ တန္းေမးလာ၏။
"အကိုေလး ဘယ္လဲ ခင္ဗ်"
"ေဆးစစ္ၾကည့္ဖို႔ လာခဲ့ပါေျပာလို႔
သြားမလို႔"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔လိုက္ခဲ့မယ္"
"ငါ့သားပါတယ္ မင္းတို႔ေနခဲ့ၾက"
"အကိုႀကီးက"
"ငါ့ကို ဘယ္သူမွအႏၱရာယ္လာမျပဳဘူး
စိတ္ခ် ပူမေနနဲ႕ မင္းတို႔အကိုႀကီးက
အလကားအလုပ္ရႈပ္ေအာင္
မင္းတို႔ကိုေစာင့္ခိုင္းတာ ခဏၾကာမွာ ေနခဲ့"
YOU ARE READING
ရှင်သန်ခြင်း၏အဓိပ္ပါယ် (S_2) (Completed)
Fantasyမီးနီအခန်း အနည်းငယ်ပါလို့ အဆင်ပြေမှဖတ်ပါ မီးနီအခန္း အနည္းငယ္ပါလို႔ အဆင္ေျပမွဖတ္ပါ
