"အသက္ကေလး နိုးၿပီလား"
မနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ခပ္ႏြေးႏြေးေလးႏွင့္အတူ ကိုကို႔ရင္ခြင္ထဲ ခိုဝင္၍နိုးထရသည္မွာ
တစ္ေန႕တာ ျဖတ္သန္းဖို႔ အားအင္အျပည့္
ျဖစ္လို႔ေနသည္။
"ဟုတ္ ကိုကို ညက ပါပါး ျပန္လာလား
မသိဘူးေနာ္"
"daddy ရေအာင္ျပန္ေခၚလာမွာပါ"
"ပါပါးကို အားက်တယ္ ကိုကို"
"ဘာလို႔လဲ အသက္ကေလးရ"
"daddyကေလ ပါပါးကို ဂ႐ုစိုက္ေပးတယ္
ပါပါး မ်က္ႏွာညိုမွာ အၿမဲစိုးရိမ္ေနတာ"
"ကိုကိုက အသက္ကေလးကို ဂ႐ုမစိုက္လို႔လား
အသက္ကေလး မ်က္ႏွာညိုမွာ
မစိုးရိမ္လို႔လား ေျပာပါဦး အသက္ကေလး"
မာန္သမိုင္းသည့္ ရင္ခြင္ထဲ
ေဘးတေဇာင္းရွိေနသည့္
အသက္ကေလးကို ေပြ႕ယူၿပီး
ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ေပၚ ေမွာက္ေစလိုက္သည္။
"ကိုကို သားတို႔ လက္ထပ္ရေအာင္"
"ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းကပ္မလား
ေဂဟာတစ္ခုမွာ အလႉလုပ္ခ်င္လား
လူအမ်ားႀကီးပါတဲ့ဧည့္ခံပြဲ မက်င္းပခ်င္ဘူး"
"ကိုကို႔သေဘာ"
ကိုကို႔ခႏၶကိုယ္ေပၚ ဝမ္းလ်ားေမွာက္လွ်က္အတိုင္း မွီတြယ္ထားရတာ ၾကာေတာ့
ကိုကိုေညာင္းေနမွာ ဆိုးမိသည္။
ထဖို႔ဟန္ျပင္ေပမဲ့ ကိုကိုက အထမခံ
တိုး၍သာ ဖက္ထားတာေၾကာင့္
အသာၿငိမ္ေနလိုက္၏။
"မဂၤလာေဆာင္ၿပီးရင္ ကိုကို႔ကိုေပးမွာလား"
"အတူေနဖို႔လားကိုကို ေပးမွာေပါ့"
"ခုကတည္းက ေလ့က်င့္မွျဖစ္မယ္ထင္တယ္"
ဘယ္လိုေလ့က်င့္မွာလဲ တန္းသိလိုက္သည္
ျဖစ္လို႔ ကိုကို႔ပခုံက်ယ္ႀကီးေအာက္
လက္လ်ိဳသြင္းကာ ဖက္ထားလိုက္သည္။
ကိုကို႔လက္ေတြက ကိုယ့္ရဲ႕တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို
ဆုပ္ေခ်လာၿပီး တေျဖးေျဖး
အေနာက္ေနရာဆီသို႔ က်ဴးေက်ာ္လာသည္။
"!အား"
"နာလား"
"ဟုတ္ ကိုကို"
လက္ေခ်ာင္းကေန ေနာက္တစ္ေခ်ာင္း
တိုးဝင္လာခ်ိန္မွာ ကမၻာဗိုလ္သည္
ကိုကို႔ေက်ာျပင္ကို
ဖက္ထားရမွာလႊတ္ကာ ကိုကို႔ရင္ဘက္ကို
တြန္းထားမိသည္။
YOU ARE READING
ရှင်သန်ခြင်း၏အဓိပ္ပါယ် (S_2) (Completed)
Fantasyမီးနီအခန်း အနည်းငယ်ပါလို့ အဆင်ပြေမှဖတ်ပါ မီးနီအခန္း အနည္းငယ္ပါလို႔ အဆင္ေျပမွဖတ္ပါ
