Ailem

Plan

Kapıdan dışarı adımımı atarken korkudan titriyordum. Ayaklarımı hissediyordum ama bir yandan da hissetmiyordum. Her an yere yığılabilecek gibiydim. Aldığım nefes ciğerlerimi yakıyordu. Adım adım yaklaştıkça bahçe kapısına Latifin kokusunu alıyordum. Aldığım bu koku 17 yılımın özet gibi gözlerimden akmasına neden oluyordu. Ondan aldığım her darbe, ondan bedenimde kalan her iz sızlıyordu.

Evden kimseye görünmeden çıkmak için çabalarken birinin beni görmesini, duymasını çok istedim. Ama onlara görünemezdim de kimseyi Latifle karşı karşıya getiremezdim. Herkes olanları öğrenmişti artık. Birilerinin onunla karşı karşıya gelmesi felaketin habercisi olurdu. Biliyordum ki Latif zarar verirdi, zarar vermeye çalışırdı. Kimsenin benim yüzümden zarar görmesini istemiyordum.

Bahçe kapısını açtığım an onu karşımda gördüm. Her zaman yüzüne taktığı o çirkin gülümsemesiyle bana bakıyordu. Kapıdan dışarı çıkmamıştım, hala daha evin sınırları içerisinde kendimi güvende hissederken o yakamdan tuttuğu gibi dışarı çekmişti beni, güvenli bölgemden çıkarmıştı dışarıya tek hamlede.

Korkuyordum ondan. Ama karşısında güçlü durmalıydım. Karşısında öyle bir dikilmeliydim ki arkamda artık bir ailem olduğunu, bir annem olduğunu, bir babam olduğunu, abilerim olduğunu bilmeliydi.

Yakamdan tuttuğu gibi beni duvara çarparken istemsizce iki büklüm oldum. Sesimi çıkarmadım. Bana yeniden dokunmaya kalktığında, ''Bana dokunamazsın artık,'' diye fısıldarcasına tükürdüm yüzüme. Yakamdaki ellerinden tek hamlede kurtuldum. ''Sen artık bana dokunamazsın Latif, sen artık benim saçımın teline bile zarar veremezsin. Anladın mı beni.'' Doğruldum yerimden, uzaklaştı benden. Ayaklarım bile tir titrerken güçlü durmaya çalışıyordum.

''Sana bir şeyler olmuş hayırdır Asi hanım, sen kime dikleniyorsun. Unuttun mu yoksa beni, '' dediğinde dibime kadar girdi. Nefesi yüzüme çarpıyordu. Nefesi ondan daha çok tiksinmeme neden oluyordu.

''Kimsin sen Latif, artık benim için kimsin sen. Sen benim için, 17 yıldır benim için kimdin ki, şimdi kim olasın. Yabancısın sen. Bundan önce de olduğu gibi bundan sonra da olacağı gibi, yabancı birisin sen benim için.''

Yüzüme yaklaştırdı yüzünü, ''Sana kim olduğumu çok iyi hatırlatırdım ama bugün buraya onun için gelmedim. Geri çekeceksiniz şikayetinizi, verdiğin ifadeyi geri çekeceksin. Anladın mı beni.''

O an anlamıştım kız kardeşi için geldiğini ve o an anlamıştım ki evdekilerin o kız için işlem başlattıklarını. ''Geri çekmek mi? Yapmayacağım. Senin kardeşin benim abimin ölümüne neden oluyordu. Senin kardeşin yüzünden benim abim ölecekti. Sadece bu da değil, bunca zamandır senin kardeşin benim aileme, benim abilerime, kardeşime neler yaşatmış haberin var mı? Beni şimdi burada öldürsen de geri çekmeyeceğim.''

Yüzüme hızla inen tokat beni neredeyse yere savuruyordu. ''Sen benim abimin ölümüne neden oldun ama. Sen benim abimin katili oldun ama. Senin de ölsün abin. Sende yaşa bu acıyı. Biz senden şikayetçi olduk mu? Olmadık. Sende olmayacaksın anladın mı, olmayacaksınız, duydun mu beni. Bir kardeşimi daha senin yüzünden kaybedemem. Sen benim elimden abimi de kardeşimi de aldın. Şimdi yeni kavuştuğum kardeşimi de senin yüzünden kaybetmem. Seni öldürmek mi? Seni öldürmem Asi, tüm aileni gözlerinin önünde öldürürüm ama seni öldürmem. Yıllardır yaşadığım acıyı sana yaşatırım ama seni öldürmem.''

O an Latifin göğsüne vurdum defalarca, ''Benimde abimdi, benimde kardeşimdi onlar. Duyuyor musun, sadece senin değil benimde onlar abim ve kardeşimdi. Ben öldürmedim onları, doktor doktor gezdim, hepsi aynı şeyi söyledi bana. Sizin saçma empozeleriniz yüzünden ben kendi hayatımı kendime zindan ettim. Ben katil değilim. Katil sizsiniz. Abim sizin yüzünüzden, senin babam yüzünden öldü. Senin baban bana şiddet uygulamasaydı o gün abim kollarımda ölmezdi. Yapamazsın, aileme zarar veremezsin Latif. Tek birisinin kılına dahi zarar gelirse senden bilirim. Yemin ederim Latif işte o zaman sustuğum senelerin dahi hesabını öyle bir sorarım ki, aileni bırak, seni bile sana bırakmam duyuyor musun beni.''