Ailem

Sürpriz

Kocaman bir sofrada oturuyorum. Bütün ailemin, sevdiğim bütün insanların arasında onların kahkahalarının arasına karışan kahkahalarım vardı. Çıkmıştım artık kendi yalnız dünyamdan, bu sofrada, kalabalığın arasındaydım. Tüm gece boyunca hiç dinmemişti kahkahalarımız, hiçbirimiz susmamıştık. Kaçırdığım onca senelerin telafisi gibiydi yaşıyor olduğum her şey.

Saat on ikiyi devirdiğin de yepyeni bir sayfa açılmıştı hayatımda.

''O zaman yarın akşam hepinizi yeni evimize bekliyoruz,'' demişti annem, ''Kutlamaya kaldığımız yerden devam ederiz,'' diye tamamlamıştı babam annemi. İkisinin de gözlerinin içi gülerken. Kimse itiraz etmeyip, kabul ederken, usulca herkesin yüzünde gezdirdim gözlerimi. Hepsi, benim adıma benden daha mutlulardı.

Hesaplar ödendiğinde, hepimiz birlikte kalktığımızda bana sarılan ilk dedem olmuştu. ''Yarın akşam görüşürüz güzel torunum,'' dediğin de sımsıkı sarılmıştım dedeme, ''Görüşürüz dedem,'' demiştim. Ardından amcam sarılmıştı, ''Canım kızım,'' dediğin de arkamdan babamın öksürük seslerini duymuştuk, ''Yarın görüşürüz,'' dediğin de, ''Görüşürüz Ahmet babam,'' dediğim de babam bu sefer daha çok öksürürken, annem babamın karnına dirseğini hafifçe geçirmişti. Bu manzara benim daha çok tebessüm etmeme neden olmuştu.

Savaş abim geldiğin de yanıma, önce ben sarılmıştım ona, ''Kardeşim,'' dediğin de bana, ''Gök adamım,'' demiştim, ''Yarın akşam kaldığımız yerden devam,'' dediğin de, sadece başımı sallamıştım.

''Ahmet abi yarın Narini ve diğer çocukları da getir hep beraber olalım,'' dediğin de annem, ''Getiririm,'' demişti amcam.

Hepsi arabalarına doğru yol alırken izlemiştim onları. Ne kadar şanslı olduğumu defalarca kez kendime hatırlatarak.

Sonunda bizim arabalarda geldiğinde, ''Geldiğimiz gibi dönüyoruz kimse çıtını çıkarmasın,'' dediğin de babam, beni kolunun altına alıp arabaya bindirdiğin de diğer abilerime itiraz payı bile bırakmamıştı.

Yine de abilerim arabalara tek tek binerken itiraz seslerini duyabiliyordum.

Yol boyunca arabada çalan şarkılara eşlik ederek gitmiştik evimize annem ve babamla. Tüm gece boyunca sanki hiç konuşmamışız gibi hiç çenemiz ağrımamış gibi şarkı söylemekten, gülümsemekten asla vazgeçmiyorduk.

Evimizin önüne geldiğimizde arabadan inerken, bu eve ilk gelişim geldi aklıma. Şimdi son kez bakıyordum bu eve. Son kez gelişimizdi bu eve. Şimdi son kez girerken eve yarın son kez çıkacaktık. Bu evde, bu evde yaşadıklarım da, kapattığım defter gibi en tozlu anılarımın arasında kalacaktı.

Sadece mutlu anılarımı hatırlayacaktım. Sadece kahkahalarım hafızamda capcanlı kalacaktı.

Evden içeri adımımı attığımda, ''Abinler herhalde odalarına çekildiler kızım,'' diyen annemin ardından, ''Gel biz biraz daha oturalım salon da,'' diyen babamı takip etmiştim.

Salondan içeri adımımı attığımda, birden açılan ışığın ardından, ''SÜRPRİZZZZ!'' diye bağıran abilerime, ikizime ve kardeşime baktım. Ben olanları algılama çalışırken, ikizim elindeki pastayla karşıma adımlarken, kardeşim anne ve babamın kafasına takmaları için parti şapkası veriyordu.

Bütün herkes de gözlerim gezinirken, gözlerimin yandığını hissettim, boğazım düğüm düğüm olurken, ''Yeni hayatına hoş geldin Asi Karaca,'' diyen Girdap abime değdi gözlerim, ''Hadii hadii dilek tut,'' diyen Ali abimden sonra, ''Mumlar sönecek yoksa Asi kız,'' diyen Demir abime kaydı gözlerim.

Gözümden bir yaş damlarken, ikizim elimden tuttu, ''Birlikte yapalım mı?'' diye sorduğunda konuşamadım, usulca başımı salladığımda, ikimizde gözlerimiz kapatmıştık.