En Dipte Olmak | Minsung ✓

Hayal Gücüm Bile Bu Düşüncelere Yetmezmiş Gibi

Dün Felix'in evinden ayrılırken Hanı'ın bana verdiği ses kayıt cihazını elime aldım.
"Benimle konuşmuyorsun. Pekâlâ. O halde bu cihazla konuş. Şimdilik önemli olan konuştuğun kişi değil, önemli olan konuşman. İstersen sonrasında bana dinletebilirsin elbette." demişti bana bu şeyi verirken.
Cihazın köşesindeki küçük tuşa uzun bastığımda kapakçığı açıldı. İçinde kaset olup olmadığına baktım. Vardı. İçinde bir şeyler olduğunu umarak kaseti çalıştırdım ancak üç saniyelik bir cızırtıdan sonra sona erdi. Kendi sesimi kaydetmek için tamamen boştu. Dinleyebileceğim merak uyandırıcı veya gizemli hiçbir şey yoktu. Hayal kırıklığına uğrasamda yinede küçük kapakçığı kapatıp kaydetmek için olan büyük tuşa uzun bastım.
"A-a."
Ses denemesi için kaydettiğim sesi dinledim. Gayet iyi çalışıyordu. Kaydetmeye devam ettim.
"Öncelikle," dedim ayağa kalkıp odamın kapısını kilitlerken. "Bu ses kaydını benden başkası dinleyemez. Asla!" giyisi dolabının kenarındaki küçük boşluğa bir yastık koyup üzerine oturdum. Bu yeri seviyordum. Odama birisi girse bile beni göremeyeceği odamdaki tek kör noktaydı burası.
"Saçma konular hakkında konuşmayacağım. Sadece... emm... bilmiyorum, konuşacağım işte."
Bu iş şimdiden saçma gelmeye başlamıştı. Ancak zaman kaybı dışında bir şey değildi, ve dürüst olmak gerekirse zaman kaybetmek umrumda değildi. Hayat benim için fazla uzundu. Henüz 23 yaşındaydım ve şimdiden ölü gibi hissediyordum. Yaşlı insanları bu konuda taktir ediyorum, yıllarca hiç usanmadan hayatlarını sürdürmeyi başarmışlardı. Belki bu yüzden kendimi gelecekte hayal edemiyordum. Yaşamayı başaramayacağımı bildiğim için.
Derin bir nefes alıp konuşmaya devam ettim.
"Herkesin gelecek için bir planı var." dedim annemin beni duymamasını umup fısıldayarak. "Herkes kendisini gelecekte bir yerlerde görüyor. Kimisi doktor, kimisi mühendis, kimisi psikolog... ben hep dansçı olmak için çabalasam bile," duraksadım. "Kendimi gelecekte bir dansçı ya da başka bir şey olarak düşünemiyorum. Sanki geleceğim yokmuş gibi, sanki hayal gücüm bile bu düşüncelere yetmezmiş gibi... hepsi sahteymiş gibi." zorlukla yutkundum. "Acaba insanlar lafın gelişi mi söylüyor bunları? 'İleride harika bir doktor olacaksın', 'bana beyaz önlük çok yakışır' veya 'kendimi bir uçağı uçururken hayal ediyorum' gibi şeyler hep lafın gelişi mi? Veya insanlar kendisi için doğru kişiyi bulduklarında 'onunla harika bir geleceğim olacağını hissediyorum' gibi şeyleri söylerken bunları gerçekten hissediyorlar mı? Kendimi hiçbir zaman evli veya çocuklu hayal edemem, sanki imkansızmış gibi gelir bana...belki de öyledir. İmlansızdır, benim bir geleceğimiz olması."elimi tuştan çektim. Bu fazla mı karamsardı? Bir şeyleri yanlış yapıyordum çünkü kendimi berbat hissediyordum, bunun bana iyi hissettirmesi gerekirdi.
Alay eder gibi güldüm.
Ya da bir deli gibi.
Tuşa basıp "Bu başından beri büyük bir saçmalıktı." dedim ve cihazı yatağıma fırlatıp oturduğum yerden kalktım.