အပေးအယူဆန်သောချစ်ခြင်း

အပိုင်း(၁၇)

ည(၈)နာရီလောက် ၂ယောက်သား ဘန်ဂလိုရှေ့ခပ်လှမ်းလှမ်းလေးနားမှာ မီးပုံပွဲအသေးလေး လုပ်ကြသည်။

နှစိယောက်သား ရောက်တတ်ရာရာတွေပြောပြီး ရယ်လိုက်၊ ကြည်နူးနေလိုက်နဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေကြသည်။

ည(၁၀)နာရီလောက်ကျော်လာတော့ နည်းနည်းအေးလာသဖြင့် မီးသတ်ကာ ဘန်ဂလိုဆီ ပြန်လာကြသည်။

"မောင်တို့ ပြန်ကြမလား"

"အင်း"

အခန်းထဲရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း အနမ်းမိုးတွေ စရွာကြပြန်သည်။

ဒီနေ့ ထူးထူးဆန်းဆန်း သူဇာ တက်ကြွနေသည်။

သူမ ပဲ ဒီနေ့ ဦးဆောင်သလိုဖြစ်နေသည်။

"ပြွတ်......ပြွတ်"

သူဇာ ခံတွင်းထဲ တိုးဝင်လာတဲ့ ကိုမျိုးလွင်လျှာကိုပါ အလွတ်မပေး။

နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု နဲ့ လှမ်းလှမ်းချုပ်တတ်သေးသည်။

နှစ်ယောက်သား တအောင့်လောက်ကြတော့ အဝတ်အကုန်မရှိကြတော့။

ဒီနေ့ကိုမျိုးလွင်က သူဇာကို ကြည့်ပြီး အံ့ဩသင့်နေသည်။

ဒီနေ့ည သူမ တော်တော် ထန်နေသလိုပင်။

ကိုမျိုးလွင်ကလည်း ဒီလိုနေ့မျိုးစောင့်နေသည်ပင်။

သူ့မှာ အကြံရှိသည် မဟုတ်ပါလား။

သူဇာ ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲနေသော ကိုမျိုးလွင်ကို ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။

သူဇာက ကုတင်အောက်ဆင်းပြီး ဒူးထောက်ချလိုက်သည်။

ကိုမျိုးလွင် သိလိုက်ပြီ။

သူဇာ ကိုမျိုးလွင်ကို အစွမ်းပြတော့မည်။

သူဇာလက်က ကိုမျိုးလွင်လီးကို အားရပါးရကိုင်လိုက်သည်။

အစကတော့ ခပ်ပျော့ပျော့အနေအထားမှာပင်ရှိသေးသည်။

သို့သော် သူဇာလက်နုနုရွရွ လေးတွေနဲ့ ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်လိုက်တော့ ဒုံးပျံကြီးလို ထောင်မတ်လာသည်။

ဒုတ်....ဒုတ်....ဒုတ်နဲ့ လီးကြီးက လှုပ်ရမ်းနေသည်။

ကိုမျိုးလွင် ချောင်းသာ မလာခင် လီးမွှေးတွေအကုန်ရိတ်လာသဖြင့် အကုန်လုံးပြောင်သလင်းခါနေငဟသည်ဒ