VANİA KRALLIĞI

34. BÖLÜM

Bu hafta bölümü erken atmayı düşünüyordum ama hiç yazacak vaktim olmadı hafta sonu da işim olduğunu bugün öğrendim bu kadar olabildi kısa falan demeyin lütfen. Oy vermeyi unutmayınız!

Bu bölümü ayahayranbiri sana ithaf ediyorum!

Keyifli okumalar!

...

Canım yanıyor. Hiçliğin ortasında boğazıma batan dikenli teller ile öylece salınıyorum. Canım yanıyor çünkü her şeyi anladığım noktadayım. Canım yanıyor, her şeyi çözdüm. Canım yanıyor, canım, benden gitti.

Canım yanıyor, Aren, Bulut, Armin hepsi gitti. Canım yanıyor, onları bir daha göremeyeceğim.
Canım yanıyor ben bunu defalarca yaşadım.

Canım yanıyor, ben bir zorunluluğum.

Canım yanıyor, ben defalarca Aren'i ilk kez gördüm, ben defalarca Aren'i ilk kez öptüm. Ben defalarca Bulut ile gülüşüp Armin ile sohpet ettim.
Ben aynı sahneleri defalarca farklı cümleler ile farklı tepkiler ile yaşadım.

Canım yanıyor çünkü biliyorum ki artık farkına vardım. Kaç kere tekrarlandığını bilmediğim bu döngü artık bitmişti. Ah benim canım, ah benim Arenim, bitti mi şimdi herşey? Ben nasıl dayanırdım? Aren beni yanına al. Dayanamam.

"Lamia!"

Yerde ne kadardır uzanıyordum? Bilmiyorum. Bana seslenen seslerin gittikçe yaklaşmaları ile beni bulacaklarını anladım. Beni bulamasınlar. Ben bu acıyla yaşayamam. Her şeyin farkına varmış olmanın verdiği sancı beni felç etmişti. Ağzımı açtım gözümden akan bir yaş daha toprağa karıştı fakat ağzımdan tek bir harf bile çıkmadı.

Aren'den ayrılışım benden sesimi de mi almıştı? Bulmasınlar beni istemiyorum. Bıraksınlar durayım öylece belki de geri dönerim?

"Lamia! Yerde biri var! Ambulansa haber verin. Ekip biri buraya yollayın!"

Yanağımdan akıp giden yaş saçımı yüzümden çeken el ile saçımla beraber yere düştü. Sonrası çok başkaydı, çok karışık çok kaotik.
Çok, çok fazla insan vardı ambulans sesleri, sürekli benimle konuşmaya çalışan ilk yardım ekibi. Şoktan mı neden olduğunu biliyorum ama konuşamıyorum.

Kalabalık kaosun içinden Derinin ağlama seslerini ve babamın sesini duydum. Ne zamandır beni arıyorlardı? Çok bencilce biliyorum ama ben burayı istemiyorum. Bilincim bana işkence etmeyi bırakıp tamamen kapandı.

...

Hastane kokusu, kolumda bir serum, her yerimin ağrıması, kalp atış seslerim beni neden makine bağlamışlardı ki? O kadar kötü bir halde değilim, en azından bedenen.

"Lamia, iyi misin? Ne kadar endişelendim bilemezsin."

Benim canım arkadaşım, benim güzel dostum seni gördüğüm için mutlu olmalıyım. Üzgünüm çünkü mutlu bile olamıyorum.

"Ne oldu bana?"

"Bir haftadır kayıpsın.
Hatırlamıyor musun?"

Bir hafta? Yaşadığım tüm olaylar, tüm anlar, tüm duygular bir haftaya mı sığdırılmıştı? Hepsi alt tarafı bir hafta mıydı? Yüreğimde kocaman bir ağırlık var. Ben Aren'i istiyorum.

"Neden makineye bağlıyım?"

"Sen bir iyi ol da doktor sana bilgi verir. Şimdi çıkmam lazım. Seni seviyorum."

"Bende seni seviyorum."

Odadan çıkan arkadaşımın arkasından boş bir şekilde baktım.
Neden duygularım alınmış gibi hissediyorum? Hayır, sanki iyi olan tüm duygularım alınmış gibiydi.
Odanın kapısı tekrar açıldı ve içeri babam girdi.