Between The Hate [ Completed ]

37

#unicode

မိုးများရွာနေသေးသည့်ကြားထဲ အပြာရောင်အချစ်ခရီးဆက်နေခဲ့သည့် ထယ်ယောင်းနဲ့ကူးက
ရေချိုးခန်းထဲသန့်ရှင်းရေးလုပ်ရင်း နောက်တစ်
လှည့်စတင်ခဲ့သည်။

ရေချိုးခန်းထဲက ဘေစင်ပေါ်မှာကူးရဲ့ကိုယ်ငယ်
လေးကိုတင်ပြီး ထယ်ယောင်းကအနမ်းတို့ဆက်
ရင်းမှ အောက်ပိုင်းနေရာကိုလှုပ်ရှားမှုမပြတ်စေဘဲ
ခပ်သွက်သွက်လှုပ်ရှားနေသည်။မောင်ကတော့
သူဘယ်လောက်ချစ်ကြောင်းပြချင်ပြီဆိုလို့သာ
ငြိမ်ပြီး သည်းခံပေးလိုက်ရတာ။

" အင့်...တော်ပါတော့လို့။မောင်ချစ်တာကို သိတယ်
လေနော်။ဟင့်...မောင်..ငါပင်ပန်းနေပြီ။ "

ကူးကတော့သာယာမှုရနေ​ပေမဲ့လည်း ခံစားထားရတာတွေများနေပြီမို့ အနားယူချင်နေပြီဖြစ်သည်။
ဒါကြောင့်မို့လည်း ထယ်ယောင်းရဲ့လည်တိုင်ကို
ချိတ်တွယ်ထားရင်းမှပြောလိုက်သည်။မောင်က
ဒါတောင်မရပ်သွားဘဲ ပိုလို့လှုပ်ရှားပြလာတာမို့
ကူးလေးက ထယ်ယောင်းရဲ့ကျောပြင်ကိုသာ
ခပ်တင်းတင်းကုပ်ထားလိုက်သည်။

" ဟာ့.!မောင့်ကိုချစ်တယ်မလား။ဆက်ပြီးနည်း
နည်းလေး သည်းခံပေးပါလားကွာ။ "

ထယ်ယောင်းကပြောရင်း ပိုမြန်လာသည်မို့ကူးက
ခြေချောင်းလေးတွေကော့တက်သွားသည်အထိ
နာကျင်မှုတွေကိုသာယာမှုနဲ့ရောယှက်ခံစားနေ၏။
ဒါကြောင့် ထယ်ယောင်းပါးပြင်ကိုခပ်ဖွဖွနမ်းရင်း
ပြောလိုက်သည်။

" မောင်...ချစ်တယ်လေ။ငါနာနေပြီလေမောင်ရဲ့။
ဟာ့!မြန်မြန်ပြီးတော့နော် ကလေးလေး။ "

" ကြည့်!မောင်က ကလေးမဟုတ်တော့ဘူးလေ။
အခုတောင် ကလေးမဟုတ်ကြောင်းပြနေတာလေ။
မောင့်အသက်ကတော့ကွာ။ "

" ဟုတ်ပါပြီလို့ ဟာ့!။ကလေးလေးမဟုတ်တဲ့
လူကြီးလေးရယ်။တော်တော့နော်။မနက်ကြရင်
အိမ်တော်ကိုပြန်ရမှာကို။ငါပင်ပန်းနေပြီလေ။ "

ကူးလေးကချော့ပြောလိုက်တော့မှ ထယ်ယောင်း
ကူးကိုအနမ်းတွေပြန်ဆက်ရင်း ပြီးမြောက်ဖို့လို့
ခပ်သွက်သွက်လှုပ်ရှားမိသည်။ကူးကလည်း
ပြီးအောင်လုပ်ရမည်မို့ မှိတ်ကြိတ်သည်းခံရင်း
သာယာမှုနောက်ကို လိုက်ရတော့သည်။