Callope i Boska Apokalipsa

Part XI [CELLY]

Ognisko płonie dzisiejszego wieczoru wyjątkowo mocno i żarliwie. Wszyscy obozowicze przekrzykują się wzajemnie w opowieściach dnia dzisiejszego. Nic dziwnego, zapowiedziano przecież Bitwę o Sztandar. Aktualnie natomiast siedzimy stłoczeni na ławach amfiteatru, a czas oczekiwania na Pana D umilają nam chłopcy od Apollina, wygrywające te swoje haiku na rzewnych dźwiękach harf. W pewnym momencie do mojego lewego boku przysiada się czarnowłosy chłopak, tak jak Hope od Hadesa. Jak mu było... tak, Nico. Nico diAngelo. Mrugam raz i drugiu, przy czym mimowolnie naciągam spódniczkę, żeby zakryć grubą warstwę bandaży owiniętych wokół lewego uda. Chłopak chyba jednak przeczuwa, co to takiego. Pewnie ma doświadczenie ze swoją siostrzyczką.

-Co ci się stało? –milczę, gdy ten gładzi swoimi smukłymi, bladymi opuszkami szorstkiej faktury bandaży. –To przez wycisk Hope, prawda? Mam z nią porozmawiać? Hope tylko wydaje się taka gburowata i zamknięta w sobie, ale w głębi serca jest naprawdę...

-Starczy. –odpowiadam głucho.

Dlaczego wszyscy stale próbują na siłę przekonać mnie o wewnętrznej wrażliwości Hope Collins, której ta durna, pusta laska nie posiada? Mam tego dość. Tego snu. Oczekiwania. Jej samej. Mam jej kurwa po dziurki w nosie.

-Słonko, nie sądzę, żebym chciała, abyś wtrącał się w nie swoje spra...

-MORDA, ZWYRODNIALCY! –zaczątek kłótni przerywa donośny głos umęczonego życiem z nastolatkami Pana D, który przepycha się w stronę huczącego wesoło ogniska. –WASZ OPIEKUN WCHODZI, SZACUNKU TROCHĘ!

Nico obejmuje mnie całą czujnym wzrokiem a ja tylko wywracam oczyma i prycham. Niemal widzę, jak Hope, ukryta gdzieś po drugiej stronie tłumu przewierca naszą dwójkę morderczym spojrzeniem pary swoich czarnych oczu.

-Kilka ogłoszeń. Kelvin, Ron, kończcie z łaski swojej bardować na tych swoich bałałajkach.

-Kevin i Robby, i to harfy, Panie...

-Dobrze, odłóżcie te bałałajki na miejsce. Będzie szybko i oszczędnie. To, że w Obozie nie ma waszego ukochanego Chejrona i starszych rangą herosów to nie znaczy wcale, że mamy rezygnować z odrobiny przyjemności. Bitwa o Sztandar, a po niej Obozowe Igrzyska, odbędą się w przyszłym tygodniu, zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami Charona i Annabell. Mało tego...

Przemowę Boga odzianego w obrzydliwie jaskrawą koszulę hawajską przerywa czyjś dudniący w głowie pisk i nagle dziwnie rozentuzjazmowany tłum, szepczący coś między sobą.

-Rachel odleciała, chyba ma wizję!

-Dajcie ją tu! Tylko szybko! –krzyczy ktoś od Hebe, a kolejni przenoszą rudą dziewczynę i, nie przejmując się okrzykami sprzeciwu, stawiają ją na zaszczytnym miejscu Pana D. Tłum milknie, każdy jak jeden mąż wpatruje się w dymiącą postać z niewyobrażalnym podziwem. Nie strachem, a podziwem. I wyczekiwaniem.

Kres spokoju bliżej niż orzeł gniewu, który niebawem szkarłat do Wzgórza przytwierdzi

Arkadię zburzył grzech i w bój pójdą Uranosa i Gai żerdzi

Trzy są krainy w chaosie pożarte, a jedynie dwie młode boginie godne stawienia temu czoła

Coby naprawić krzywdy i odbudować ład na szycie zdoła.

Śmiertelnik o duszy czystej i nieskalanej, heros Wielkiej Trójki z piętnem śmierci i ochotnik, którego cel środkami uświęci

Boskimi rękoma przeszłość z przyszłością spolą w jedno

A żeby niezgoda i gniew spłynęły na wieczność Tartaru dno

Jeden ze stratą, drugi z miłości, trzy są szkody a dwa nowe krzesła na terenach naszej włości.

Herosie, boginio, wybierajcie rozsądnie

Bo inaczej po równonocy jesiennej żyć waszych szala na wieczność upadnie.

-Co to miało znaczyć? –z ust wymyka mi się przeraźliwy pisk.

Ale nikt nie wpatruje się już w rudowłosą Rachel, która z głośnym łoskotem upada w czyjeś otwarte ramiona. Nie. Wpatrują się prosto we mnie. Jakbym była zadżumiona, albo trędowata. No, może niekoniecznie prosto we mnie w dosłownym tego słowa znaczeniu, bo w coś migoczące nad moją głową. W tłumie doszukuję się niebieskowłosej Hope. I tego zdziwienia na jej twarzy. Sama zadzieram głowę w górę, a moim oczom ukazuje się migocząca poświata drzewa oliwnego.

-Zostałaś uznana. –mówi szczerze i prosto z mostu Pan D, jakby sam jeszcze w to nie wierzący. –Herosie Callaphe. Córko Ateny, bogini mądrości, sztuki, sprawiedliwej wojny, rzemieślników, tkactwa, opiekunko miast.

O kurwa.

Zadzieram głowę wyżej, ale symbol mojej boskiej matki ani śmie zniknąć.

A więc to była prawda. Domek Ateny zaczyna skandować moje imię. Najprawdziwsza prawda. Krzyczą teraz na całego.

No to już po mnie.