"...για να ξεχάσω τα μάτια σου πρέπει να στερηθώ τον ουρανό..." Κ.Μ.
Δεν επέστρεψε στο νοσοκομείο εκείνη την μέρα. Όσο κι αν ήθελε να βρίσκεται κοντά της, άλλη πίκρα δεν άντεχε...Περπάτησε αργά μέχρι το αμάξι του και μπήκε μέσα κλείνοντας την πόρτα πίσω του κουρασμένα. Ακούμπησε την πλάτη στο κάθισμά του και έφερε τα χέρια στο πρόσωπο αναστενάζοντας βαθιά. Πόσο πονούσε... πόσο πολύ πονούσε μέσα του αυτή η απώλεια. Γιατί απώλεια ήταν... Πόσο θα άντεχε η Φωτεινή δίπλα σε έναν άνθρωπο που δεν αγαπάει, που δεν της θύμιζε τίποτα, που δεν την επηρέαζε καθόλου η παρουσία του, η αγκαλιά του, το άγγιγμά του; Σκούπισε βιαστικά τα μάτια του, έβαλε μπροστά το αμάξι, και χάθηκε στον δρόμο. Περιπλανήθηκε για ώρες πότε μέσα στην πόλη, πότε σε ερημικές περιοχές μέχρι που κατέληξε σε ένα χωριό τον Άγιο Δημήτριο μερικά χιλιόμετρα έξω από τον Βόλο. Περπάτησε για ώρες στα λιθόστρωτα καλντερίμια του, ανέπνευσε βαθιά τα αρώματα της περιοχής και κατέληξε σε ένα ήσυχο ύψωμα με θέα την φουρτουνιασμένη θάλασσα. Κάθισε τυλίγοντας γύρω του το παλτό του, καθώς η ψύχρα του φθινοπώρου είχε κάνει έντονη την παρουσία της. Ο αέρας γύρω του έκανε τα δέντρα να χορεύουν μα εκείνος έμενε ακίνητος κοιτάζοντας τα κύματα που έσκαγαν στα άγρια βράχια. Ένιωθε περίεργα... ήθελε να κλάψει, να βγάλει αυτό που ένιωθε μέσα του, αυτό που είχε εγκλωβιστεί στην ψυχή του. Τα μάτια του είχαν θολώσει, το στήθος του ανεβοκατέβαινε από τις βαθιές του ανάσες. Όλα μπερδεμένα μέσα του... όλα ένα κουβάρι... Έψαξε βιαστικά στις τσέπες του για ένα τσιγάρο, μα δεν βρήκε τίποτα, μουρμούρισε μια βρισιά και στύλωσε πάλι το βλέμμα του στο κενό. Πως μπορεί να αλλάξει η ζωή του ανθρώπου από την μια στιγμή στην άλλη; Πόσο εύκολα μπορούν όλα να διαλυθούν, να γίνουν στάχτη... να τα πάρει ο άνεμος; Σκούπισε με πείσμα τα υγρά του μάτια και σηκώθηκε απότομα. Προχώρησε βιαστικά προς το αμάξι του και σε λιγότερο από μια ώρα βρισκόταν σπίτι του.
"Ερμή!" άκουσε τον Χάρη να τον φωνάζει απέξω. Άφησε το μισοάδειο μπουκάλι με αλκοόλ δίπλα του και του άνοιξε διάπλατα την πόρτα. Τα μάτια του γυάλιζαν από το ποτό και η ανάσα του μύρισε σκληρό αλκοόλ. "Ρε γαμώτο..." μουρμούρισε ο Χάρης και τον ακολούθησε μέσα. Ο Ερμής έκατσε και πάλι βαρύς στον καναπέ, αρπάζοντας το μπουκάλι από δίπλα του. "Ερμή..." ξεκίνησε ο Χάρης μα ο αδερφός του, του έκοψε μονομιάς την φόρα σηκώνοντας το χέρι του. "Δεν θέλω να ακούσω τίποτα..." είπε κοφτά πίνοντας μια γερή γουλιά και έκανε τον Χάρη να ξεφυσήξει από αγανάκτηση. "Σύνελθε ρε πούστη μου!" του φώναξε με πείσμα, "με το να μεθύσεις πάλι δεν κερδίζεις κάτι!". Τα μάτια του Ερμή, θολά τον κοίταξαν έντονα "κι όμως αδερφέ.. κερδίζω... το μυαλό μου νεκρώνει για λίγο..." του απάντησε με ένα στραβό χαμόγελο. Ο Χάρης εκνευρισμένος, μουρμούρισε μια βρισιά και απομακρύνθηκε με μεγάλα βήματα.
