"...αυτή είναι η ζωή... κομμάτια... Φως και σκοτάδι... Παρελθόν και μέλλον... Μαύρο και λευκό... Κυνήγα την..."
"Έξι μήνες! Έξι μήνες είχαν περάσει από εκείνο το βράδυ που έφυγα σαν τον κλέφτη... Δραπέτευσα από το παρόν, ψάχνοντας μάταια για το παρελθόν μου. Πήρα το πλοίο εκείνη την νύχτα, κλείνοντας τα αυτιά μου στις απεγνωσμένες φωνές του Ερμή. Εκείνες τις φωνές οι οποίες με στοίχειωναν για μήνες, ερχόταν στους εφιάλτες μου και πεταγόμουν τρομαγμένη στον ύπνο μου. Υπέφερα... υπέφερα κάθε μέρα κάθε ώρα, κάθε λεπτό, μα το πείσμα μου ήταν μεγαλύτερο από τις πληγές μου, και δεν θα άφηνα τίποτα να σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά μου.
Πήγα στο νησί, και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να φτιάξω το πατρικό σπίτι του παππού μου. Εκεί που μεγάλωσε η μάνα μου, εκεί που απέκτησα τις πιο ευτυχισμένες μου αναμνήσεις ως παιδί. Μου έλειπαν εκείνα τα ανέμελα χρόνια. Τριγυρνούσα ξυπόλυτη στις αυλές, και έτρεχα στην θάλασσα με το γέλιο μου να λάμπει κάτω από τον καλοκαιρινό ουρανό. Ήμουν ευτυχισμένη. Δεν είμαι πια...
Προσπάθησα να σταθώ στα πόδια μου. Το χρωστούσα στον εαυτό μου, το χρωστούσα στην Φωτεινή.... Στην Φωτεινή που ούτε εγώ ήξερα καλά καλά... την έψαχνα, με έψαχνα... Μα το μυαλό μου παρέμενε στο σκοτάδι του, οι μνήμες μου με είχαν εγκαταλείψει για τα καλά, και το είχα πάρει απόφαση. Περπάτησα σε γνώριμα σοκάκια, μύρισα γνώριμα αρώματα, είδα ανθρώπους που γνώριζα... μόνο ο Ερμής έλειπε από μέσα μου... Γιατί... γιατί να μην μπορεί να επιστρέψει εκεί; Γιατί να μην μπορώ να τον φέρω στο μυαλό μου; Γιατί να μην μπορώ να σκαλίσω τα σεντούκια του μυαλού μου και να μάθω αλήθειες δικές μου; Το σκοτάδι θα βρισκόταν πάντα μέσα μου, να με εμποδίζει, να με τρομάζει, να μην με αφήνει να συνεχίσω την ζωή μου...
Μα την συνέχισα... την συνέχισα όπως όφειλα στο αγέννητο παιδί μου. Στο παιδί που μεγάλωνε μέσα μου και με τρόμαζε όσο τίποτα. Το παιδί του Ερμή που το ένιωθα στα σπλάχνα μου...
Πόσα βράδια πέρασα κλαίγοντας... πόσες νύχτες έμεινα ξάγρυπνη λαχταρώντας το άγγιγμά του, την αγκαλιά του, την γεύση του... Κι όμως εγώ έφυγα, εγώ το έσκασα, εγώ δεν έμεινα να τον ακούσω.
Τι να ακούσω, τι; Κι άλλα ψέματα; Κι άλλες δικές τους αλήθειες; Όχι... Δεν είχα ούτε την ψυχική ηρεμία ούτε την θέληση για να κάνω κάτι τέτοιο. Ήθελα να πατήσω στα πόδια μου, ήθελα να απομακρυνθώ και να βρω μόνη μου την αλήθεια που έλειπε. Δεν την βρήκα. Δεν την βρήκα, κι όσο κι αν προσπάθησα να μισήσω αυτόν τον άντρα, τόσο πιο πολύ με πρόδιδε η καρδιά και το κορμί μου. Τον ήθελα... τον αγαπούσα... τον χρειαζόμουν πιο πολύ από ποτέ.
Πέρασαν έτσι οι μήνες, με μένα να χαζεύω την φουρτουνιασμένη θάλασσα μπροστά μου, και την σκέψη μου να βρίσκεται σε εκείνον. Με το χέρι μου να χαϊδεύει το παιδί μέσα μου, και την καρδιά μου να χτυπά στο στήθος μου άτακτα κάθε φορά που η μορφή του εμφανιζόταν μπροστά μου. Μα είναι ο πατέρας του παιδιού σου μου έλεγε μια φωνή μέσα μου... έχει δικαίωμα να ξέρει...είναι ο άντρας σου ακόμα... συνέχιζε η ίδια φωνούλα...
Μα δεν μπορούσα να τον εμπιστευτώ, δεν μπορούσα να δεχτώ την κοροϊδία εις βάρος μου, δεν μπορούσα... Δεν ξέρω πως πήρα την απόφαση να γυρίσω στον Βόλο. Δεν ξέρω εάν έπαιξε ρόλο η επίσκεψη των γονιών μου στο νησί. Δεν τους ήθελα κοντά μου. Το βλέμμα τους μόλις είδαν την κατάστασή μου, θόλωσε, άλλαξε... Τους φοβήθηκα... Δεν τους ήθελα κοντά μου, και το μυαλό μου έτρεξε και πάλι στον Ερμή. Στον Ερμή γαμώτο... στον άντρα που αγαπούσα, στον άνδρα που με έκανε να νιώθω ζωντανή, στον άνδρα που δίπλα του ένιωθα ασφάλεια...
Πήρα την απόφαση και έφυγα για τον Βόλο. Η ανάσα μου κοβόταν σε κάθε μου βήμα καθώς πλησίαζα την πόρτα του γραφείου του. Σήκωσα το χέρι κι έπιασα το χερούλι, μα για μια στιγμή νόμιζα ότι θα λιποθυμούσα. Κρατήσου Φωτεινή, ψιθύρισα στον εαυτό μου, κρατήσου γιατί έρχεται μάχη... Κόντευα να γεννήσω, κι ο πατέρας του παιδιού δεν θα με άφηνε να ξεφύγω τόσο εύκολα... Το παιδί κλοτσούσε μέσα μου νιώθοντας την ταραχή μου και προσπάθησα να ηρεμήσω για το χατίρι του.
Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα. Ήταν χωμένος μέσα στα χαρτιά και τις σημειώσεις του, μα μόλις σήκωσε το βλέμμα του στάθηκε η ανάσα στο λαιμό μου. Με δυσκολία του μίλησα... με δυσκολία στεκόμουν... με δυσκολία κρατούσα τα δάκρυά μου... Καλησπέρα Ερμή..."
