"... σε κοίταζα με όλο το φως και το σκοτάδι που έχω μέσα μου..." Γιώργος Σεφέρης
Η φωνή της ακούστηκε σταθερή μα παράλληλα απαλή, όμως εκείνη μόνο ήξερε πόσο έτρεμε μέσα της. Τα μάτια του Ερμή άνοιξαν διάπλατα και κόλλησαν στο πρόσωπό της. Η Φωτεινή του! Η γυναίκα του στεκόταν μπροστά του! Η έκπληξή του ήταν μεγάλη, μα ένα τεράστιο χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του. "Μωρό μου" ψιθύρισε και σηκώθηκε από την καρέκλα του. Πάντα όμορφη, πάντα λαμπερή η γυναίκα της ζωής του. Άραγε είχε θυμηθεί; η καρδιά της χτυπούσε ακόμα ξέφρενα για εκείνον; Θα ανατρίχιαζε στο άγγιγμά του; Τόσες ερωτήσεις, τόσες απορίες μα τα μάτια της σαν να μην ήθελαν να του δώσουν απαντήσεις, σαν να έκρυβαν καλά κρυμμένα μυστικά βαθιά μέσα τους, τον κοιτούσαν ανέκφραστα.
Μισάνοιξε τα χείλη για να πει το όνομά της, μα εκείνη τη στιγμή η Φωτεινή μετακίνησε την τσάντα από μπροστά της, και το φούσκωμα στην κοιλιά της, τράβηξε το βλέμμα του άντρα της. Το σοκ ήταν τόσο μεγάλο που πέρασαν λίγα λεπτά μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι μπροστά του στεκόταν η γυναίκα του.... έγκυος!
Η Φωτεινή είχε αρχίσει να αισθάνεται άβολα και αμήχανα κάτω από το διαπεραστικό του βλέμμα. Οι παλάμες της είχαν αρχίσει να ιδρώνουν, και τα πόδια της ένιωθε ότι δεν την κρατούσαν πια. Σαν να ξύπνησε από λήθαργο ο Ερμής τινάχτηκε από την θέση του, κι απέμεινε όρθιος προσπαθώντας να βρει κάτι να πει. "Φωτεινή" κατάφερε να ψελλίσει μόνο και τα μάτια του γεμάτα ερωτηματικά κόλλησαν στα δικά της.
"Μπορώ να περάσω;" τον ρώτησε βγάζοντας και τους δύο από την αμήχανη σιωπή και χωρίς να περιμένει απάντηση, προχώρησε κλείνοντας πίσω της την πόρτα. Τόσες φορές είχε φέρει στο μυαλό του ο Ερμής την συνάντησή τους, τόσα βράδια την ονειρεύτηκε εκείνη τη στιγμή, μα παρόλ' αυτά στεκόταν ακίνητος, ανίκανος να κουνηθεί, ανίκανος να μιλήσει... "Κάθισε" της έδειξε την καρέκλα μπροστά της κι εκείνη προσπάθησε να βολευτεί βάζοντας το χέρι πάνω στην τρουλωτή κοιλιά της. Ο Ερμής πήρε βαθιά ανάσα, αδυνατώντας να πιστέψει ότι η γυναίκα του βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής, μα κυρίως αδυνατώντας να πιστέψει την κατάστασή της. Έβηξε σιγανά καθαρίζοντας τον λαιμό του, και με μάτια υγρά έκανε το γύρω του γραφείου του και κάθισε ακριβώς απέναντί της. Τα γόνατά του σχεδόν ακουμπούσαν τα δικά της, και η Φωτεινή ανακάθισε αμήχανα στην καρέκλα της. "Έχεις κάτι να μου πεις;" την ρώτησε απλά, χωρίς να αφήσει ούτε δευτερόλεπτο τα μάτια της. Τα συναισθήματά του μπερδεμένα, ένα κουβάρι μέσα του, δεν ήξερε πως να αντιδράσει. Σχεδόν το είχε πάρει απόφαση πως η Φωτεινή δεν θα επέστρεφε ποτέ... και τώρα να την, καθόταν τόσο κοντά του, μα ένιωθε πως τους χώριζαν χιλιόμετρα.
